Bijbelstudie - Blijdschap kwijt

Bijbelstudies

Mp3 bijbelstudie, bijbelstudies van Sidney Wilson

Bijbelstudie: Blijdschap kwijt

Het leek eerst zo mooi, alles was zo anders, zo nieuw, zo heerlijk licht van binnen; je voelde je gedragen en dacht nooit meer ‘down’ te kunnen zijn, nooit meer in de put te zullen zitten.

Maar tot je schrik ontdekte je dat het niet zo bleef! Niet eensklaps, plotseling, maar langzamerhand voelde je dat blije in je minder worden, wegzakken. Krampachtig heb je je er toen aan vastgeklampt, maar het glipte als het ware tussen je vingers door – je kon het niet vasthouden.
Angstig begon je toen te bidden, maar dat hielp net zomin, integendeel, het laatste restje blijdschap gleed toen ook weg en er bleef niets over dan een akelig donker gevoel van leegte in je. Het was alsof je God nooit gekend had, zo ver scheen Hij weg, zo onwerkelijk, zo onwezenlijk.
Was het dan toch alles maar ‘suggestie’ geweest? Inbeelding? Had je beter nooit naar die rally kunnen gaan? Maken ze je daar maar niet wat wijs? Brengen ze daar niet in een roes waar je de volgende dag niets van overhoudt dan een kater en een nog leger en akeliger gevoel dan vóór die tijd? Terwijl je vrienden je dan nog uitlachten op de koop toe! Ja, is dat hele Youth for Christ-gedoe niet puur suggestie en kun je er niet beter zo ver mogelijk vandaan blijven? Maken ze je ook niet onnodig onrustig? Of ... of zou het toch misschien aan jezelf kunnen liggen? Dat je iets niet goed gedaan hebt? Niet goed aangepakt?

Inderdaad is dit laatste het geval. Zonder het te weten heb je een grote fout begaan – door iets in je houding ben je er zelf de oorzaak van dat het misgegaan is.
Immers duizenden anderen hebben toch wél de werkelijkheid van het leven met Christus ervaren – zou het voor jou dan niet mogelijk zijn?

Om een en ander duidelijk te maken eerst een voorbeeld. Je gaat met je hond uit wandelen – je moet ergens naar toe en je neemt hem mee. Nu zijn er twee mogelijkheden: jij neemt je hond mee of de hond jou. In het eerste geval bepaal jij waar je naar toe gaat en de hond volgt. Hij mag eens hierheen rennen of eens daarheen, nu eens een motorfiets of een kat achterna, maar hij komt altijd weer bij je terug. Soms schijnt het even dat hij weg is, maar maak je maar niet ongerust, direct komt hij weer aandraven – hij volgt wel. En zo bereik je samen het doel van je tocht. Jij bent de baas.

Maar veronderstel dat jij daarentegen je hond overal zou narennen, hem in elke straat en elk steegje zou volgen en je zou hem laten bepalen waar je naar toe ging, dan weet ik niet waar je uiteindelijk terecht zou komen! Misschien in een slagerswinkel, maar zeer zeker aan het doel van je tocht niet! Dan zou jij niet de baas zijn, maar de hond.

Dit laatste is nu precies wat jij in het geestelijke gedaan hebt: je hebt je hond, in dit geval je gevoel, achterna gerend, je hebt je gevoel je de baas laten worden in plaats van dat jij je gevoel de baas bleef. Toen je je blij voelde, heb je geloofd dat God dicht bij je was, maar toen dat gevoel van blijdschap een ogenblik wat minder werd, dacht je dat God niet meer zo dicht bij je was, dat je iets gedaan moest hebben waar Hij ‘boos’ om was en dat Hij je niet meer zo liefhad. Alsof Gods liefde van jouw gevoel of zelfs van jouw daden zou afhangen!
En doordat je ging piekeren, zakte je blijdschap nog meer, ja, je werd ongelukkig zelfs en hoe meer je piekerde en streed, hoe wanhopiger je werd. Zo ben je totaal verkeerd uitgekomen in een doodlopende straat, in een vuil slop in een achterbuurt en wist je geen uitweg meer.

De grote fout was dat jij dacht dat jouw gevoel een maatstaf was voor Gods houding tegenover jou en voor je eigen geestelijke toestand. Zo liet je je op je gevoel drijven, liet je je door gevoel meeslepen, je gevoel werd de baas. Door jezelf te suggereren dat God je verlaten had (dat is nu werkelijk eens suggestie!!!) heb je jezelf totaal onnodig diep ongelukkig gemaakt.

‘Maar’, vraag je, ‘hoe moet ik het dan wel doen?’

Als je gevoel een donker slop in rent, moet je gewoon rustig doorgaan en in plaats van te piekeren, tegen jezelf te zeggen: dat is mijn gevoel maar, het feit is echter dat God mij liefheeft en ik tóch Zijn kind ben! En dan begin je, desnoods dwars tegen je gevoel in, God te danken: ‘O God, ik dank U voor Uw liefde en genade, ik dank U dat Uw woord mij zegt dat ik Uw kind ben; ik dank U dat U mijn leven leidt en bestuurt; ik dank U dat U mij ook blijdschap en vrede en kracht zult schenken en ook dat U mij gebruiken wilt om anderen te helpen’.
Je zult dan zien hoe spoedig het anders wordt en hoe gauw de blijdschap weer terugkeert!

Sidney S. Wilson

« vorige bijbelstudie — volgende bijbelstudie »

Sidneywilson

Bijbelstudies

Bijbelstudie: Blijdschap kwijt