Sidneywilson

Kenmerkend voor de eerste christengemeente was de grote zendingsdrang en de verbazingwekkende spontane uitbreiding.

Helaas heeft veel van de tegenwoordige christenheid het revolutionaire karakter van de eerste gemeente verloren: de zendingsdrang is verslapt of ontbreekt helemaal. En in plaats van spontane uitbreiding zien we aan alle kanten ontkerstening.

Over de vervlakking van de kerk is al zoveel gezegd en geschreven dat we er hier nauwelijks iets aan toe durven voegen.

We zullen hier de Bijbel zelf laten spreken en een aantal teksten nemen uit de Handelingen der apostelen, die de getuigende kracht van de kerk van die tijd illustreren.

- - - - -

1. Gebrek aan evangelisatiedrang

We geven de volgende teksten, om door het contrast des te duidelijker te doen uitkomen hoe ongelooflijk slecht de tegenwoordige toestand is.

We geven deze teksten ook om te laten zien hoe het kan zijn wanneer christenen op hun plaats staan en Gods huis met Zijn heerlijkheid is vervuld: de gemeente vol is van de Heilige Geest.
Handelingen 2:4 ... en zij werden allen vervuld met de heilige Geest en begonnen ... te spreken ...

Handelingen 2:14 ... Petrus stond met de elven op, en hij verhief zijn stem en sprak hen toe: ...

Handelingen 4:13 Toen zij nu de vrijmoedigheid van Petrus en Johannes zagen en bemerkt hadden, dat zij ongeletterde en eenvoudige mensen uit het volk waren, verwonderden zij zich ...

Handelingen 4:18-20 ...toen zij hen binnengeroepen hadden, bevalen zij hun in het geheel niet meer te spreken ... Maar Petrus en Johannes antwoordden en zeiden tot hen: ... wij kunnen niet nalaten te spreken van wat wij gezien en gehoord hebben.

Handelingen 4:29 En nu, Here, let op hun dreigingen en geef uw dienstknechten
met alle vrijmoedigheid uw woord te spreken ...

Handelingen 4:31 En terwijl zij baden, werd de plaats, waar zij vergaderd waren, bewogen; en zij werden vervuld met de Heilige Geest en spraken het woord Gods met vrijmoedigheid.

Handelingen 4:33 En met grote kracht gaven de apostelen hun getuigenis van de
opstanding des Heren Jezus ...

Handelingen 5:19-21 Maar een engel des Heren opende des nachts de deuren van de gevangenis en leidde hen naar buiten en zei: Gaat heen, gaat in de tempel staan en spreekt tot het volk al deze woorden des levens. En zij gaven daaraan gehoor en gingen tegen de ochtend de tempel binnen en leerden.

Handelingen 5:25 Zie, de mannen, die gij hebt gevangengezet, staan in de tempel en zij leren het volk.

Handelingen 5:27,28 En de hogepriester ondervroeg hen, zeggende: Wij hebben u nadrukkelijk verboden in deze naam te leren; en zie, gij hebt Jeruzalem vervuld met uw leer ...

Handelingen 5:40-42 ... en na de apostelen voorgeroepen te hebben, lieten zij hen
geselen en verboden hun te spreken in de naam van Jezus ... Zij dan gingen uit de Raad weg ... en zonder ophouden, iedere dag, leerden zij in de tempel en aan huis, en verkondigden het evangelie ...

Handelingen 6:2-4 ... Het bevredigt niet, dat wij met veronachtzaming van het woord Gods de tafels bedienen. ... maar wij zullen ons houden
aan het gebed en de bediening van het woord.

Handelingen 6:8-10 En Stéfanus, vol van genade en kracht, deed wonderen en grote tekenen onder het volk. ... en zij waren niet bij machte de wijsheid en de Geest, waardoor hij sprak, te weerstaan.

Handelingen 8:1-4 En er ontstond te dien dage een zware vervolging tegen de gemeente te Jeruzalem; en allen werden verstrooid ... met uitzondering van de apostelen. ... Zij dan, die verstrooid werden, trokken het land door, het evangelie verkondigende

Enzovoort, enzovoort, enzovoort.

Zo was dan de oerchristelijke gemeente! Wat hebben deze mensen de poort hooggehouden voor de wereld!

En wat een schrijnend contrast met de tegenwoordige tijd in het algemeen!

De gegeven teksten waren allemaal uit de eerste acht hoofdstukken van de Handelingen. Wie dat wil kan daar zelf verder lezen.

(Dat we de teksten voluit vermelden vindt z’n oorzaak daarin, dat sommigen ons bekennen dat ze er niet toe komen de aangegeven teksten op te slaan - en omdat het belangrijker is Gods Woord te lezen dan ons commentaar erop, geven we de teksten voluit!)

De grote roeping van de kerk

Zo was dan de eerste christengemeente een getuigende gemeente vol ijver voor de uitbreiding van Gods Koninkrijk. Maar tegenwoordig wordt zo vaak gezegd: het komt er meer op aan hoe we leven dan wat we zeggen! En natuurlijk, dit is waar. Maar het wordt meestal gezegd door mensen die de moed niet hebben om te spreken of die er te lui en te beroerd voor zijn.

Het Nieuwe Testament laat ons duidelijk zien dat het niet een kwestie is van alleen ons spreken en ook niet van alleen ons leven - het witte linnen van onze levenshouding en de poort van de verkondiging moeten samengaan!

En ... we zijn hier bezig met de poort, niet met het witte linnen.

Als christenen zijn we in deze wereld gezet als burgers van een andere wereld, een andere wereldorde en met de opdracht aan alle volkeren de boodschap van het Koninkrijk te verkondigen.

Dit is de grote roeping van de kerk ten opzichte van de mensheid! En wat doen we? Leven niet verreweg de meeste christenen hoofdzakelijk voor het aardse om dan een enkele keer als ze eraan worden herinnerd ook nog iets te geven voor de zending?!

Zovelen aanvaarden egoïstisch de verlossing in Christus voor zichzelf alleen en trekken zich niets aan van de anderen voor wie Christus ook Zijn leven heeft gegeven. Het aanvaarden van Christus en Zijn kruis betekent niet alleen het aanvaarden van onze zaligheid - het betekent het aanvaarden van de opdracht eraan mee te werken dat die anderen eveneens de boodschap zullen horen.

Het is de duivel gelukt om vele mensen hun hele leven te doen tobben over hun zaligheid - daardoor komen ze nooit en te nimmer aan een blij en vrijmoedig getuigen toe en zo heeft hij van hen nooit last.

Destijds was het toch ook niet zo, dat de taak van de zending overgelaten werd aan de enkelen, die zich in het bijzonder daartoe geroepen voelden ...

Nee, de gemeente als geheel was zich bewust van een wereldroeping.

Onze verantwoordelijkheid

Het is waar dat sommigen de bijzondere opdracht kregen verre reizen te maken naar andere landen om daar de boodschap te verkondigen. Maar zij die deze speciale opdracht niet hadden ontvangen voelden zich verantwoordelijk om in eigen omgeving het evangelie uit te bazuinen. Op de markten en overal werden de kansen aangegrepen om van Christus te getuigen.

Iemand ontmoette eens een zendeling en stelde de vraag: Is het waar dat u zendeling bent? Waarop de zendeling prompt antwoordde: Is het waar dat u géén zendeling bent?

En dan denken we aan een man die op een kantoor werkte en een collega op zijn sterfbed bezocht met de bedoeling met hem over Christus te spreken. Het enige wat de stervende zei was: We hebben vijftien jaar samen gewerkt en je hebt daar nooit over gesproken. Je hoeft het nu ook niet te doen!

In sommige landen staat de zending, zij het nog lang niet genoeg, dan ook nog veel en veel meer in het middelpunt dan in Nederland.

We hebben een heel kleine gemeente in het buitenland in gedachten waarvan drie van de jongeren uitgegaan zijn naar het zendingsveld. Er zijn gemeenten van waaruit tientallen zijn uitgegaan. Er is ons zelfs een gemeente bekend, van waaruit men meer dan tweehonderd zendelingen onderhoudt.

In zulke gemeenten is het contact met het zendingsveld ook veel en veel inniger. Men leest de binnenkomende berichten en er wordt veel voor het zendingswerk gebeden. Er worden naaikransen gehouden om kleren naar het zendingsveld te kunnen sturen, enzovoort. In zulke gemeenten staat de grote roeping dan veel meer centraal. In Nederland daarentegen zijn er duizenden gemeenten van waaruit nog nooit iemand naar het zendingsveld is gegaan. En dat terwijl er iedere minuut meer dan een dozijn mensen in de wereld sterft zonder ooit één keer van Jezus te hebben gehoord! Zal God hun bloed ook van onze handen moeten eisen??!!

2. Verkeerde evangelisatieaanpak

Bij het lezen van het voorgaande zal bij sommigen de vraag wel bovengekomen zijn: Maar wordt er niet juist in de laatste jaren weer veel sterker de nadruk gelegd op het apostolaat? Inderdaad! En we mogen dankbaar zijn voor elke aanwijzing dat er in de kerk meer besef van roeping doorbreekt.

Een andere vraag is echter of we tegenwoordig met het apostolaat wel op de goede weg zijn. Activiteit is er heel wat!!

Maar waar ligt dan het grote verschil met de eerste christengemeente??!!

Toen, zonder noemenswaardige organisatie, zonder de hulpmiddelen van de moderne tijd, zonder reclamestunts, verbreidde het evangelie zich als een prairievuur over de destijds bekende wereld.

We hebben een aantal teksten gezien waaruit de getuigende kracht van de eerste gemeente bleek - laten we nu enkele teksten nemen waarin we deze grote, spontane uitbreiding zien. Ter wille van hen die de gegeven teksten toch niet naslaan, zullen we ze ook hier weer voluit geven.

Misschien is het lezen van deze teksten voor sommigen een aansporing om het boek der Handelingen eens met meer aandacht door te nemen. Het is een grote inspiratie!

Handelingen 2:41 ... en op die dag werden ongeveer drieduizend zielen toegevoegd.

Handelingen 4:4 ... velen van hen, die het woord gehoord hadden, werden gelovig, en het getal der mannen werd ongeveer vijfduizend.

Handelingen 5:14 En des te meer werden er toegevoegd, die de Here geloofden,
tal van mannen zowel als vrouwen ...

Handelingen 6:7 En het woord Gods wies en het getal der discipelen te Jeruzalem nam zeer toe en een talrijke schare van de priesters gaf gehoor aan het geloof.

Handelingen 9:31 De gemeente dan door geheel Judéa, Galiléa en Samaria ... nam in aantal toe ...

Handelingen 11:21 ... en een groot aantal kwam tot het geloof en bekeerde zich tot
de Here.

Handelingen 11:24 En een brede schare werd de Here toegevoegd.

Handelingen 12:24 En het woord des Heren wies en verbreidde zich ...

Handelingen 13:49 ... en het woord des Heren verbreidde zich door het gehele land.

Handelingen 14:1 En het geschiedde ... dat ... een grote menigte, zowel van Joden als van Grieken, tot het geloof kwam.

Handelingen 16:5 De gemeenten dan werden bevestigd in het geloof en namen dagelijks in zielental toe.

Handelingen 17:4 En enigen van hen lieten zich overtuigen en sloten zich ... aan, en ook een grote menigte Grieken ...

Handelingen 17:12 Velen dan van hen kwamen tot het geloof, en van de aanzienlijke Griekse vrouwen en mannen niet weinigen.

Handelingen 18:8 En Crispus, de overste der synagoge, kwam tot geloof in de Here met zijn gehele huis, en vele van de Corinthiërs, die hem hoorden, geloofden en lieten zich dopen.

Handelingen 19:10 ... zodat allen, die in Asia woonden, het woord des Heren hoorden, Joden zowel als Grieken.

Zo zijn er nog wel meer teksten, maar deze zijn genoeg om ons te laten zien dat het toentertijd werkelijk wel enigszins anders toeging dan in de tegenwoordige tijd!

Waar zit het verschil in?

Vanzelfsprekend rijst de vraag bij ons op: maar waar zit dat verschil dan toch wel in?

We kunnen hierop tweeërlei antwoord geven:

• de omstandigheden zijn zoveel moeilijker geworden dat God niet meer zó werken kan als destijds; de mensen zijn zoveel moeilijker te bereiken.
• wij van onze kant vervullen niet de voorwaarden die de Here gesteld heeft voor het ten uitvoer brengen van Zijn werk in de wereld.

Het eerste antwoord zou feitelijk inhouden dat de kracht van God niet meer voldoende was in de huidige situatie. Dit is godslasterlijk!

Wanneer men het dan ook niet helemaal openlijk zó zegt, nemen toch zeer veel mensen dit standpunt in. Natuurlijk zeggen ze niet dat Gods kracht te klein is - ze zeggen alleen maar dat de mensen te hard zijn geworden, hetgeen op hetzelfde neerkomt!

Het tweede antwoord is het enig juiste! De moeilijkheid ligt niet in de hardheid en onverschilligheid van de mensen en zeer zeker niet in de kracht van God. De moeilijkheid ligt bij ons!

De hele kwestie is deze, dat onze evangelisatieaanpak tegenwoordig zo is dat de Heer daar niet aan mee kan werken, daar Zijn kracht niet aan kan geven.

Het kenmerkende van het apostolaat in het Nieuwe Testament was dat de Heer Zelf Zich eraan verbonden had, dat de Heer Zelf daaraan meewerkte, dat de Heer Zelf het werk deed. Uit de volgende teksten blijkt dit duidelijk:

Marcus 16:20 ... zij gingen heen en predikten overal, terwijl de Here medewerkte en het woord bevestigde ...

Handelingen 2:47 En de Here voegde dagelijks toe aan de kring, die behouden werden.

Handelingen 9:31 De gemeente dan door geheel Judéa, Galiléa en Samaria ... nam in aantal toe door de bijstand van de Heilige Geest.

Handelingen 11:21 En de hand des Heren was met hen ...

Handelingen 14:3 ... geruime tijd, vrijmoedig sprekende in vertrouwen op de Here, die getuigenis gaf aan het woord zijner genade en tekenen en wonderen door hun handen deed geschieden.

Hebreeën 2:4 ... terwijl ook God getuigenis daaraan geeft door tekenen en wonderen en velerlei krachten en door de heilige Geest toe te
delen naar zijn wil.

Dit éne is duidelijk: God werkte toen mee!

Maar wanneer we, in het algemeen gesproken, kijken naar de resultaten van nu, dan zou het een grove belediging zijn aan het adres van God om te zeggen dat Hij daaraan meegewerkt had!

Waar God meewerkt, daar gebeurt iets! En waar er weinig of niets gebeurt, is het tien tegen één zo dat God daar niet aan meewerkt.

Dikwijls wordt die tekst aangehaald waaruit blijkt dat Jezus Zelf in Zijn eigen woonplaats niet veel heeft kunnen doen vanwege hun ongeloof. Dat is waar, maar dat was een uitzondering! En wij maken daar een algemene regel van!

En toch hebben we de uitdrukkelijke belofte:
Mattheüs 28:20 En zie, Ik ben met u al de dagen, tot aan de voleinding der wereld. (eeuw)

Christus’ bedoeling is dus om even reëel, met dezelfde kracht, met ons te zijn als in die eerste gloriedagen van de gemeente! Dit moet voor ons zijn consequenties hebben! Dit moet voor ons meebrengen dat we al die smoesjes waarmee we de zaak willen goedpraten, laten varen, dat we ons voor de Heer verootmoedigen, dat we Hem gaan vragen waar we fout zijn geweest en de voorwaarden niet hebben vervuld, en dat we die dan daadwerkelijk beginnen te vervullen.

Wat het destijds betekende dat de Heer met hen was, zien we door heel Handelingen heen. We zien daar de machtige activiteit van de hemel in de situaties hier, in deze wereld:

• De uitstorting van de Geest met Pinksteren
• De genezing van een kreupel geborene
• Het dood neerslaan van Ananías en Saffíra
• De bevrijding der apostelen uit de gevangenis
• De openbaring van een open hemel aan Stéfanus
• De wonderen die er gebeurden in Samaria
• Het sturen van Filippus naar de Moorse kamerling
• De openbaring van Christus aan Saulus van Tarsus

Enzovoort, enzovoort, enzovoort.

Nogmaals, over de hele linie is er een voortdurend doorbreken van de hemel in de situatie hier op aarde. De Heer Zelf was aan het werk!

En nu? We werken, we organiseren, we preken, we bedenken eindeloze plannen om de zaak van het evangelie te bevorderen, ja we hebben alles - alles, behalve ... dat doorbreken van de hemel ...

Het is alsof de Heer Zich weinig of niets meer van ons aantrekt, alsof Hij geen belang meer stelt in Zijn eigen werk!

Wanneer we zeggen dat God tegenwoordig, in het algemeen gesproken, niet meer mee schijnt te werken omdat wij de voorwaarden niet vervullen, brengt dit ons tot de vraag wat die voorwaarden dan wel zijn.

De tabernakel geeft ons ook hier weer het antwoord op!

Onze vraag is dan: Hoe moeten wij op de juiste wijze de poort hooghouden, zo dat velen binnengaan?

En daarbij moeten we heel duidelijk zien, dat de poort niet los staat van de rest van Gods huis!

Wanneer we naar de poort van de tabernakel kijken, zien we dat die poort niet op zichzelf stond maar in verband met de hele tabernakel. Daar, achter die poort, lag het altaar en nog verder daarachter het heilige en heilige der heiligen, vervuld met de heerlijkheid Gods.

Wat we ermee willen zeggen is dit: de verkondiging van het evangelie - het hooghouden van de poort: Christus - kan niet worden gescheiden van het hele huis van God en de vervulling ervan met Zijn heerlijkheid.

Neem de rede van Petrus op de pinksterdag waardoor drieduizend mensen werden gegrepen. Wat was het geheim van dit resultaat?

Het geheim was dit: kort daarvoor had God Zijn huis - de bijeenvergaderde discipelen - met Zijn heerlijkheid vervuld, de Heilige Geest uitgestort. En in verband met dat huis, vervuld met Gods heerlijkheid, hield Petrus, staande met de elven, de kleurige poort omhoog voor de mensen.

Zeker, er was een psychologische kant: het spreken in vreemde talen had de aandacht van de menigte getrokken. Maar wanneer men ook die aandacht had gehad echter zonder de aanwezigheid van de Heilige Geest, dan zou die hele rede van Petrus niets of zo goed als niets hebben uitgewerkt!

De fundamentele fout van de huidige evangelieverkondiging is dat men poogt de poort hoog te houden, zonder daarachter een huis vervuld met de heerlijkheid van God.

En als we zeggen dat er verband is tussen het hoog houden van de poort en de rest van de tabernakel, dan houdt dit in dat er een nauw verband bestaat tussen de poort en al de verdere voorwerpen in de tabernakel.

We zullen moeten zien dat er een zeer nauw verband is tussen de poort en het witte linnen en het altaar en het wasvat, enzovoort, enzovoort.

HOOFDSTUK 11

Het huis Gods – de poort

In het vorige hoofdstuk hebben we ons bezig gehouden met de poort als voorbeeld van het apostolaat van de gemeente, maar we waren daarmee nog niet klaar.

We hebben gezien:

1. Gebrek aan evangelisatiedrang
2. Verkeerde evangelisatieaanpak

- - - - -

Zoals afgesproken zullen we deze keer overgaan tot het bespreken van:

3. De juiste evangelisatieaanpak

Om te weten hoe we de poort moeten hooghouden, hoe we op de juiste wijze evangelisatie moeten bedrijven, is het allereerst van belang te weten wat evangelisatie eigenlijk is en wat we ermee beogen.

We willen dit belangrijke onderwerp behandelen onder deze drie punten:
a) Het doel
b) De krachtbron
c) Het instrument

- - - - -

a) Het doel van evangelisatie

Om duidelijk te maken wat het doel van evangelisatie is, willen we eerst iets zeggen over wat het doel ervan niet is. De hele kwestie van ziel en geest, laatst aangesneden, speelt ook hier een doorslaggevende rol.

Wanneer we onder daartoe geëigende omstandigheden aan bepaalde mensen met grote nadruk en met welsprekendheid de voordelen van een bepaalde politieke richting voorhouden, hetzij communisme, socialisme of wat dan ook, dan kan het gebeuren dat sommigen zó onder de indruk zullen komen en zó overtuigd raken van de waarheid van het gezegde dat zij zich met volle overtuiging bij die partij zullen aansluiten.

Op dezelfde wijze kunnen we ook onder daartoe geëigende omstandigheden aan bepaalde mensen met grote nadruk en welsprekendheid de waarheden van het evangelie van Jezus Christus voorhouden. Het kan ook gebeuren dat sommigen zó onder de indruk komen en overtuigd raken van de waarheid van het gebrachte dat zij met volle overtuiging de boodschap aanvaarden en lid worden van de een of andere kerk of gemeenschap.

En nu de grote vraag: Is dat nu evangeliseren? Of, om de vraag anders te stellen: zijn deze mensen nu christen geworden? Daarop willen wij met de meeste klem en nadruk antwoorden dat in zeer vele gevallen er hier absoluut geen sprake van zal zijn dat deze mensen werkelijk christen zijn geworden!!!

O zeker, het is mogelijk dat hun overtuiging zo diep is dat zij levenslang lid van de kerk blijven! - en toch nooit christen worden! Op het eerste gezicht zal dit mogelijk even vreemd aandoen! Maar wat is hier eigenlijk aan de hand?

Er is hier sprake van een overtuiging. Door het gesproken woord is het verstand van de personen in kwestie aangesproken. Niet onwaarschijnlijk is er ook op hun gevoel gewerkt en daarbij is alles zó overtuigend geweest dat uiteindelijk zelfs hun wil werd meegesleept.

Met heel hun persoonlijkheid, met verstand, gevoel en wil, hebben deze mensen de boodschap aanvaard met de consequenties die eraan verbonden zijn.

Maar wat wil men dan eigenlijk nog meer?

Jezus heeft eens uitdrukkelijk gezegd:
Johannes 3:3 Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, tenzij iemand wederom geboren wordt, kan hij het Koninkrijk Gods niet zien.

Johannes 3:5 Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, tenzij iemand geboren wordt uit water en Geest, kan hij het Koninkrijk Gods niet binnengaan.

Wat hiermee bedoeld wordt, is dat het hele zielenleven van de mens, zijn psyche, iets kan aanvaarden - zelfs de waarheid van de christelijke leer! - zonder dat zijn geest door de werking van de Geest van God is vernieuwd.

Hierin ligt ook de verklaring dat in evangelisatiecampagnes (in sommige andere landen beter bekend dan in Nederland) honderden en duizenden mensen op een gegeven ogenblik tot bekering komen en naar men moet aannemen zij dit in vele gevallen ook werkelijk ernstig en oprecht menen, terwijl er toch korte tijd later van al die honderden of duizenden vaak nog maar weinigen overblijven die op de nieuw ingeslagen weg doorgaan.

Heel dikwijls wordt er dan in het bijzonder op het gevoel van de mensen gewerkt met behulp van muziek, meeslepende zangsolo’s, en dergelijke.

Dikwijls ook wordt het verstand bewerkt door een stortvloed van woorden, van redeneringen, van logica, mogelijk zelfs met Bijbelteksten gestaafd.

Door sprekers met grote persoonlijkheid en wilskracht wordt ook vaak de wil van de mensen bewogen om te komen tot een daad.

Als men uit de sfeer van de bijeenkomst weg is blijkt dan echter al heel spoedig dat er weinig of niets van de invloed is overgebleven: er is weinig of niets veranderd en de mensen ontwaken als het ware uit een roes en gaan ontnuchterd op de oude weg verder - misschien alleen met dit voornemen erbij zich nooit weer zó beet te laten nemen.

Ze hadden op het moment van de beïnvloeding de stap tot Christus met de volste overtuiging genomen, maar het was niet dieper gegaan dan hun ziel en in hun geest had geen wedergeboorte plaatsgevonden.

Aan de andere kant is het mogelijk dat er bij sommigen wel iets blijft hangen en zij, zoals gezegd, zich bij de kerk aansluiten. Maar dan is het gevaar groot dat men heel zijn leven bij een menselijke godsdienst blijft en nooit komt tot het volle leven uit de Geest.

Als we dus vragen wat het doel van evangelisatie niet is, dan moeten we ten antwoord geven: evangelisatie beoogt zeer beslist niet, om mensen slechts tot een andere overtuiging te brengen door het bewerken van hun verstand en wil en gevoel.

Zeker, deze beïnvloeding is ook van belang, onmisbaar zelfs! Maar daarmee mogen we niet eindigen! Er is iets dat veel belangrijker is! En als we dan vragen wat het doel van evangelisatie wél is, moeten we antwoorden: een radicale vernieuwing in de diepten van ons wezen, van onze geest.

Evangelisatie heeft pas dán het doel bereikt als in hen aan wie de boodschap is verkondigd een waarachtige wedergeboorte heeft plaatsgevonden.

We onderscheiden dus 2 soorten bekeringen:

• schijnbekeringen die het gevolg zijn van menselijke beïnvloeding van het zielenleven alleen
• echte bekeringen die gepaard gaan met een wedergeboorte, gewrocht in de diepten van de menselijke geest.

We kunnen ook zeggen:

• psychologische bekeringen - door suggestie!
• waarachtige geestelijke bekeringen.

b) De krachtbron van evangelisatie

Het doel van evangelisatie is dan een wedergeboorte van de geest.

Onze volgende vraag is nu: door welke kracht kan dit dan geschieden?

Wanneer we inzien dat een menselijke beïnvloeding van het zielenleven volkomen onvoldoende is en dat er een wedergeboorte van de geest moet zijn, dan zullen wij begrijpen dat alléén Gods Geest dit vermag.

Menselijke krachten kunnen alleen maar een menselijke bekering bewerken. Voor een werkelijk geestelijke bekering en wedergeboorte zijn geestelijke krachten noodzakelijk.
Johannes 1:13 ... niet uit bloed, noch uit de wil des vlezes, noch uit de wil eens mans, doch uit God geboren …

Johannes 3:6 Wat uit het vlees geboren is, is vlees, en wat uit de Geest geboren is, is geest.
Is het ooit wel echt tot ons doorgedrongen wat een wonderlijk iets dit is? Of zijn we zó aan de klanken gewend geraakt dat het wonder ervan, het diepe Goddelijke mysterie, ons volkomen ontgaat??!!

Paulus onderscheidt deze twee soorten van bekering in het al vaker aangehaalde gedeelte:
1 Corinthiërs 2: 5 … opdat uw geloof niet zou rusten op wijsheid van mensen, maar op kracht van God.

• … op wijsheid van mensen …
• … op kracht van God..

Paulus laat ons zien dat de waarachtige bekering en wedergeboorte tot stand komen door de kracht van God. De grote krachtbron voor alle evangelisatie is de Geest van God en Hij alléén. Hier zijn dan de twee soorten bekeringen. Hier zien we eveneens de tweeërlei bron van kracht.

Jezus heeft hetzelfde principe aangeroerd met het stellen van de vraag: De doop van Johannes, was die uit de hemel of uit de mensen?

• ... uit de hemel?
• ... of uit de mensen?

Merken we wel dat Jezus niet vraagt: Was de doop van Johannes juist of niet juist? Was de leer van Johannes waar of niet waar?

Wij hebben in het christendom altijd de nadruk zo heel sterk gelegd op zuiverheid van leer. Dat was het criterium. Maar het is mogelijk bij evangelisatiewerk volkomen zuiver in de leer te zijn en toch niet uit God!

Het gaat hierom: wie heeft het initiatief genomen, God of de mens? En ook om het: In wiens kracht wordt het werk gedaan?

Nu kunnen we dit allemaal weten en als leerstelling volkomen aanvaarden, het zelfs luid verkondigen en ... in de praktijk toch keer op keer weer aan de gang gaan om op menselijke wijze evangelisatie te bedrijven.

We hebben bijvoorbeeld in een vergadering van een evangelisatiecommissie vaak meegemaakt dat ter sprake kwam wie er als spreker gevraagd zou moeten worden voor een bepaalde evangelisatiebijeenkomst. De aanwezigen zouden, in de meeste gevallen, hoofd voor hoofd als hun stelligste overtuiging hebben uitgesproken, dat alles afhankelijk was van de werking van de Geest van God.

En toch ... bij de besprekingen kwam het er telkens weer op neer: welke spreker brengt het zuiverst, het duidelijkst, het meest pakkend de boodschap en ... trekt de meeste mensen? Heel zelden werd de vraag gesteld: welke spreker is het meest aangedaan met kracht uit de hoge?

Hier zien we dus weer die grote kloof tussen theorie en praktijk, tussen dat wat we met het verstand belijden en dat wat diep in ons leeft!

Wanneer zullen we eens echt met heel ons hart gaan geloven dat evangeliseren is:

• het brengen van het Woord in de kracht van de Heilige Geest?
• het brengen van de mensen onder het gehoor van Gods Woord en binnen de werkingssfeer van de Geest?

1 Corinthiërs 2:1-4 Ook ben ik ... niet met schittering van woorden of wijsheid u het getuigenis van God komen brengen ... mijn spreken en mijn prediking kwam ook niet met meeslepende woorden van wijsheid, maar met betoon van geest en kracht ...

1 Corinthiërs 4:19,20 Dan zal ik mij vergewissen, niet van het woord dier opgeblazenen, maar van hun kracht. Want het Koninkrijk Gods bestaat niet in woorden, maar in kracht.

2 Corinthiërs 3:5 Niet dat wij uit onszelf bekwaam zijn ... maar onze bekwaamheid is Gods werk ...

Laten wij de zaak als volgt stellen:
We moeten ergens een evangelisatietoespraak houden of persoonlijk met iemand over het evangelie spreken. We bereiden ons hierop voor en kunnen dit dan op tweeërlei manier doen:

1. We kunnen goed nadenken over datgene wat we willen zeggen
We kunnen studeren om het onderwerp zo goed mogelijk te beheersen
We kunnen trachten de stof zo te verdelen dat het begrijpelijk wordt
We kunnen zoeken naar de beste wijze van benaderen
We kunnen zoeken naar de meest sprekende uitdrukkingsvormen
We kunnen zoeken naar voorbeelden om de zaak goed te illustreren
We kunnen ons verdiepen in de problematiek van onze toehoorder(s)
We kunnen ons erop toeleggen de vragen die er zijn te beantwoorden
We kunnen ons erop instellen om tegenargumenten te ontzenuwen

2. We kunnen ons erop toeleggen, ernaar zoeken, zó te worden bekleed ... met kracht uit de hoge. Lucas 24:49 - dat onze woorden gepaard zullen gaan met een zodanige werking van de Heilige Geest, dat de toehoorders diep onder overtuiging van zonde zullen geraken en er tegelijkertijd ook die levenverwekkende kracht aanwezig zal zijn om hen tot wedergeboorte te brengen, zodat zij zich aan Christus geven.

Natuurlijk schakelt 2 de onder 1 genoemde punten niet uit. Het is een kwestie van accent! Waar verwachten we ons heil het meeste van?

Wie werkelijk met Gods Geest vervuld is, zal ook zijn best doen om de boodschap zo te brengen dat deze het beste ingang zal vinden en ook het beste zal worden begrepen.

Maar in negenennegentig van de honderd gevallen komt het hele accent te liggen op de punten onder 1 en wordt er veel minder aandacht besteed aan 2 - maar al te dikwijls zelfs in het geheel niet.

De oorzaak hiervan is, dat we in het diepst van ons wezen toch altijd nog meer vertrouwen stellen in onszelf dan in de Geest van God.
In tegenstelling tot Paulus zoeken wij het dan juist wél in meeslepende woorden van wijsheid en niet met betoon van Geest en kracht.

Maar dit alles kunnen we slechts door ervaring werkelijk leren. Pas wanneer we lang en vruchteloos, of bijna vruchteloos, in eigen kracht hebben gewerkt, leunend op ons eigen verstand en wanneer we dan in de praktijk diep doordrongen raken van het zinloze hiervan, zullen we onze toevlucht nemen tot de weg die God ons aangeeft in Zijn Woord.

En evangelisatie op Gods manier is: Zijn Woord zó verkondigen in Zijn kracht, dat de Heilige Geest de kans krijgt om de toehoorders van zonde te overtuigen en een waarachtige wedergeboorte te bewerkstelligen.

We kunnen het ook zo zeggen: het Woord van God verkondigen en daarbij zo de voorwaarden vervullen dat - om de uitdrukking van het vorige hoofdstuk weer te gebruiken - de krachten van de hemel, de geestelijke wereld, kunnen doorbreken in de situatie hier op aarde.

Het instrument van evangelisatie

Bij a) hebben we gezien dat het doel van evangelisatie is: wedergeboorte.
Bij b) hebben we nu gezien dat de enige krachtbron is: de Heilige Geest.

Dan willen we nu nog bezien hoe wij het instrument kunnen zijn waardoor de Geest van God kan worden ingeschakeld in het evangelisatiewerk.

Sommigen zullen hierop onmiddellijk reageren met: Ja, maar dat is toch Gods zaak! Wij kunnen toch niet over de Heilige Geest beschikken. Wat wij te doen hebben is alleen maar het Woord brengen en hopen dat de Heilige Geest Zijn werk zal doen op Zijn wijze en op Zijn tijd.

Dit is maar gedeeltelijk waar en, zoals zovele halve waarheden, erger dan de leugen!

Neen, wij kunnen niet beschikken over de Heilige Geest, maar we kunnen wél onszelf beschikbaar stellen!

En de bedoeling van de Geest van God is om door mensen heen Zijn werk te doen in de wereld.

Maar ... dan moeten wij toch afwachten wat de Geest doet, zegt iemand. Nee! Als de Geest van God iemand zendt om het evangelie te verkondigen, dan is het met de bedoeling om door die persoon te werken. God zal nooit iemand ergens naartoe zenden zonder er een bedoeling - welke dan ook - mee te hebben. Als God ons zendt, dan zal, op de één of andere wijze, Zijn Geest ook werken. En wanneer God ons niet zendt, dan hebben we helemaal geen recht om te gaan! Zelfs niet om het evangelie te verkondigen!!

De grote fout die zeer algemeen begaan wordt is te denken dat de verantwoordelijkheid van de prediker hoofdzakelijk hierin bestaat dat hij klaar en duidelijk en vooral zuiver het Woord van God brengt en dat voor de rest de Heilige Geest soeverein vanuit de hemel het werk aan de harten van de toehoorders moet verrichten.

Het is volkomen waar dat de Geest van God het werk aan de harten moet verrichten, maar dan niet als een soevereine daad vanuit de hemel, maar vanuit en door de mensen die het Woord brengen!

In de Rooms Katholieke kerk gaat men zelfs zo ver dat men leert dat, wanneer een priester in naam der kerk spreekt, bijvoorbeeld bij het verlenen van de absolutie, de daad die hij daarmee verricht volkomen los staat van zijn eigen geestelijke toestand.

Wanneer hij dus, in zijn privéleven, de grootste schurk is, dan nog spreekt hij met evenveel gezag. Dat is anti-Bijbels!

Niet alleen het Woord, maar ook de Geest moet komen via degene die de boodschap verkondigt. Gods Geest stroomt door menselijke kanalen.

Hiermee willen we niet zeggen dat God nooit soeverein ingrijpt buiten mensen om, bijvoorbeeld als niemand zich als instrument beschikbaar stelt. We geven alleen de algemene regel.

We zijn ons bij het schrijven van dit alles volkomen bewust dat dit lijnrecht ingaat tegen de mening van zeer vele, misschien wel de meeste (!) orthodoxe christenen - toch kunnen wij niet anders doen dan hier duidelijk onderstrepen wat Gods Woord ons leert:
2 Corinthiërs 3:5,6 ... onze bekwaamheid is Gods werk, die ons ook bekwaam gemaakt heeft om dienaren te zijn van een nieuw verbond, niet der letter, maar des Geestes ...

2 Corinthiërs 3:7,8 Indien nu de bediening des doods, ... gepaard ging met zulk een heerlijkheid, ... hoe zal niet nog meer de bediening des Geestes in heerlijkheid zijn?

Let op deze merkwaardige uitdrukking: ... de bediening des Geestes ...! In het Grieks staat er letterlijk: ... de diaconie des Geestes ...

• Wij kennen de diaconie die de behoeftigen datgene meedeelt wat zij voor het aardse leven behoeven.
• De geestelijke diaconie deelt aan geestelijk behoeftigen datgene mede wat zij voor hun geestelijk leven nodig hebben, deelt hun mee van de Geest van God.

We hebben al eerder genoemd dat de bekering van de drieduizend op de pinksterdag nooit plaatsgevonden zou hebben alleen door de rede van Petrus, wanneer zijn woord niet vergezeld was gegaan van de kracht van de Heilige Geest die juist op de gemeente gekomen was.

Natuurlijk had God soeverein drieduizend mensen kunnen bekeren, maar Hij deed dat niet! Wat God wél deed was: Zijn Geest geven aan mensen en dan vanuit die mensen Zijn Geest laten stromen als levend water tot anderen.
Johannes 7:38,39 Wie in Mij gelooft, gelijk de Schrift zegt, stromen van levend water zullen uit zijn binnenste vloeien. Dit zei Hij van de Geest, welke zij, die tot geloof in Hem kwamen, ontvangen zouden; want de Geest was er nog niet, omdat Jezus nog niet verheerlijkt was.

Let wel, als er hier sprake is van stromen van levend water, dan komen deze stromen niet vanuit de hemel, maar uit zijn binnenste!

Soms bidden wij om de bekering van iemand van wie we houden, een familielid bijvoorbeeld. We denken, dat God dan soeverein in antwoord op ons gebed aan het hart van die persoon zal werken. Dit kan natuurlijk ten dele waar zijn. Maar heel dikwijls is het eigenlijk een soort afschuifsysteem! We vragen, of de Heer direct, vanuit de hemel, iets wil opknappen buiten ons om iets dat Hij door Zijn Geest door ons heen moest kunnen doen!

Vele mensen die voor een ander bidden zijn, voor de verhoring van hun eigen gebeden, zelf de grootste sta-in-de-weg. Wanneer we bidden om de bekering van een ander, dan is het heel erg als de Heer helemaal niet door ons heen tot die persoon kan spreken! Erger nog is het, wanneer onze hele levenshouding zo is, dat die ander erdoor afgestoten wordt en daardoor niet tot Christus komt!

We zullen dan ook altijd merken dat, wanneer we ernstig gaan bidden om de bekering van anderen en om een geestelijke opleving, de Heer zo aan onszelf begint te werken dat we voorbereid worden om mede een kanaal te zijn voor de verhoring van dat gebed.

a) Het doel van evangelisatie is om mensen tot wedergeboorte te brengen.
b) Alleen de Heilige Geest kan een waarachtige wedergeboorte bewerken.
c) Om tot mensen te kunnen ‘stromen’ zoekt de Geest Gods instrumenten.

Wanneer we dit alles hebben gezegd, dan is de nadruk komen te liggen op de noodzakelijkheid van mensen als kanalen van de Heilige Geest.

We hebben de zaak hier echter alleen nog maar gezien in het licht van de individuele verantwoordelijkheid. Er is een andere kant die zo mogelijk nog veel belangrijker is: de collectieve verantwoordelijkheid.

Daarbij is ons onderwerp dan niet meer: de individuele christen als huis van God, maar de gemeente als zodanig. Hoeveel mensen er door de poort naar binnen gaan, hangt niet alleen van die poort af, maar hangt af van de toestand van het hele huis. Of om het anders te zeggen, de mate waarin de Geest van God door de enkeling zal kunnen stromen, zal afhangen van de gemeente waarmee de persoon in kwestie is verbonden.

In het vervolg van deze studie willen we zien hoe de waarde van de poort ten nauwste samenhangt met de toestand van de omheining en met het gebruik van altaar, wasvat, kandelaar, enzovoort.

HOOFDSTUK 12

Het huis van God - De verhouding van de poort tot het gehele huis (1)

We zijn nog steeds bezig met de poort van Gods huis als voorbeeld van het apostolaat van de gemeente.

We hebben gesproken over:

1. Gebrek aan evangelisatiedrang
2. Verkeerde evangelisatieaanpak
3. De juiste evangelisatieaanpak

Onder dit laatste punt hebben we in het vorige hoofdstuk gesproken over:
a) het doel
b) de krachtbron
c) het instrument

We willen nu iets meer zeggen over:

c) het instrument

Als instrument hebben we de vorige keer gezien: de individuele christen.
Als instrument willen we deze keer gaan zien: de plaatselijke gemeente.

We zullen de verhouding bespreken van de individuele christen tot de hele plaatselijke gemeente waarvan hij lid is.

Of om het anders te zeggen: de verhouding van de poort tot hele huis.

Daarbij willen we onderscheid maken tussen:

• De psychologische kant
• De geestelijke kant

Met de psychologische kant bedoelen we de uitwerking die het heeft op de buitenstaanders als ze mensen zien met een geheiligd leven - wit linnen - die ook schouder aan schouder staan en een eenheid vormen - de pilaren.

Met de geestelijke kant bedoelen we de uitwerking op buitenstaanders van de doorstroming van Goddelijke kracht door een gemeente, als daartoe de voorwaarden door die gemeente zijn vervuld.

- De psychologische kant

a) Het witte linnen
b) Eenheid der pilaren
c) Is er een oplossing?
d) Hoe te verwezenlijken?
e) Is het altijd mogelijk?

- - - - -

a) Het witte linnen

Wanneer iemand die buiten stond naar de poort van de tabernakel keek, zag hij onherroepelijk ook een gedeelte van het witte linnen. Immers, poort en omheining vormden één ononderbroken geheel.

De indruk die hij van de poort kreeg was dan ook niet los te maken van de indruk die het witte linnen maakte.

De poort mocht nog zo mooi zijn, wanneer het linnen bevuild was, gescheurd was of slap neerhing, zou het geheel een slechte indruk hebben gemaakt.

Is het niet precies zo in ons evangelisatiewerk?

Iemand kan eerlijk, oprecht en vol toewijding de boodschap van Christus aan de wereld verkondigen, maar de buitenstaanders kijken niet alleen naar deze éne persoon, zij kijken ook naar de gemeente waar hij mee verbonden is, naar de pilaren die naast hem staan!

Wanneer het getuigenis van die gemeente als geheel slecht is - wat maar al te dikwijls voorkomt - of wanneer er enkele pilaren bij zijn die het witte linnen slap in de modder laten hangen, dan zegt men: begin eerst je eigen straatje maar schoon te vegen voordat je ons iets komt vertellen! En hebben ze dan helemaal ongelijk?

Bij evangelisatiewerk is het allergrootste probleem waarschijnlijk dan ook de toestand van de christenheid als geheel. Telkens en telkens en telkens weer krijgt men voor de voeten gegooid: als dat nu de uitkomst is van tweeduizend jaar christendom, dan heb ik er geen belang bij!

Deze dingen krijgt men in Nederland tot in den treure te horen. Maar elders is het al niet anders. Wat men daar gezien heeft van zakenmensen die zich christen noemden, heeft voor velen de deur dichtgedaan. En dan de indruk die gewekt is door de zogenaamde christelijke volkeren die op beestachtige wijze met elkaar oorlog gevoerd hebben!

b) Eenheid der pilaren

De bevuiling van het witte linnen, het gebrek aan een getuigenis van heiligmaking is één van de grootste hinderpalen voor het evangelie.
Daarnaast ook het niet schouder aan schouder staan van de pilaren: het gebrek aan eenheid onder de christenen.

Hoe vaak wordt er niet gezegd: Als ik christen zou worden, naar welke kerk zou ik dan toe moeten?
En ook: als de christenen het onder elkaar niet eens kunnen worden over het geloof, hoe kan ik dan weten wat waar is?
We denken hierbij aan Jezus’ woorden: … opdat zij allen één zijn ... opdat de wereld gelove …

Duidelijk blijkt hieruit, dat Jezus niet bedoelde een mystieke, onzichtbare eenheid, maar een eenheid die zó duidelijk te zien zou zijn, dat buitenstaanders erdoor overtuigd zouden worden!

Nu kunnen we de mensen vertellen dat ze niet naar de christenen moeten kijken, maar naar Jezus. Erg overtuigend komt zoiets echter niet over.

Immers, als er bij al die christenen die zo lang onder het gehoor van het evangelie hebben gezeten zo weinig van te zien is, waarom zou een buitenstaander dan geloven dat het zien op Jezus bij hem wel van grote invloed zou kunnen zijn? Maar wat moeten we dan wel zeggen? Wat moeten we doen?

c) Is er een oplossing?

Dit is geen eenvoudig probleem - toch is er wel een oplossing!

Natuurlijk kunnen we het getuigenis van de hele christenheid niet ineens veranderen. En vanzelfsprekend kunnen we ook niet de vele zware smetten van voorbijgegane eeuwen, die op de kerk rusten, wegnemen.

Eén mogelijkheid ligt echter wel voor ons open: we kunnen eraan meewerken dat de plaatselijke gemeente waarin de Heer ons heeft gezet, een krachtig en zuiver getuigenis gaat geven.

En juist te midden van de verwarring, verdeeldheid en zonde van onze tijd zal zo’n getuigenis des te duidelijker spreken.

We hebben meerdere malen meegemaakt dat mensen verleid werden naar een of andere valse sekte te gaan omdat er zoveel meer liefde onder die mensen onderling heerste! Dat had ze zo sterk aangesproken dat ze meenden nu het ware te hebben gevonden. En wanneer een zielse liefde van die aard zó’n uitwerking kan hebben, hoeveel te méér de waarachtige geestelijke liefde van Christus in een gemeente!

Er is geen grotere kracht in deze wereld dan die van een gemeente waarvan de leden naar buiten toe een getuigenis geven van het heldere, reine, witte linnen van de heiligheid Gods en waar ze daarbij dan ook nog schouder aan schouder staan in eenheid, ondanks alle menselijke verschillen.

Het feit dat mensen, ondanks al hun verschillen in karakter, aard en aanleg, toch in volkomen eensgezindheid en harmonie samen leven en samen werken is op zichzelf al iets wat de aandacht wel moet trekken.

En dit hoeft geen utopie te zijn. Dit is werkelijk in de praktijk voor verwezenlijking vatbaar. Goddank is dit dikwijls verwezenlijkt geweest!

Een Joodse christenvriend stelde ons eens de vraag wat we dachten dat voor hem het grootste wonder in het Nieuwe Testament wel kon zijn. Wij dachten aan de opwekking van Lazarus en dergelijke. Nee, zei hij, voor mij is het grootste wonder dat er op de pinksterdag drieduizend Joden bij elkaar waren zonder ruzie te maken!

d) Hoe te verwezenlijken?

Maar hoe kunnen we daaraan meewerken??!!

Op allerlei wijzen. Door de invloed van ons persoonlijk leven het allereerst. Sommigen zullen ook door woord en getuigenis iets kunnen doen. En zeer zeker kunnen we allen door ons krachtig en gelovig gebed een belangrijke bijdrage leveren.

Er zijn gevallen genoeg bekend waar het aanhoudend gelovig gebed van één persoon uiteindelijk leidde tot de totale vernieuwing van de gemeente in haar geheel.

Als één persoon ernstig begint te bidden en te werken voor de geestelijke vernieuwing van een gemeente, zal dit niet plotseling als door een wonder gebeuren. Maar wat wél kan gebeuren is dat de Heer een tweede in die gemeente aanraakt, die ook mee gaat bidden voor deze zaak en dan een derde en een vierde, enzovoort.

Door met één te beginnen kan zich op deze wijze in een gemeente een sterke gebedskern vormen, die uiteindelijk het instrument zal worden van een volkomen vernieuwing van die gemeente.

Willen we hiermee zeggen dat elke gemeente in alle gevallen op deze wijze veranderd kan worden ten goede?

e) Is het altijd mogelijk?

In Openbaring 2 dreigt de Heer de kandelaar van de gemeente te Efeze weg te nemen wanneer zij zich niet bekeert. We achten het mogelijk dat de Heer ook nu van vele gemeenten de kandelaar weggenomen heeft en dat er voor deze derhalve geen hoop meer is.

Maar dan zal de Heer ons ook geen gebed op het hart leggen voor zo’n gemeente! Iemand die werkelijk dicht bij God leeft, werkelijk een leven van gebed kent en zich ook werkelijk door Zijn Geest in het gebed laat leiden, zal op een gegeven ogenblik weten of hij al of niet in het gebed door moet gaan voor een bepaalde gemeente.

Er kunnen zich dan gevallen voordoen waarbij de Heer het zeer beslist zo zal leiden dat iemand zich van zo’n gemeente zal moeten distantiëren.

Maar laten we hiermee voorzichtig zijn. We zijn zo geneigd vaste regels op te stellen voor alles. De één zegt: je moet je van een ‘dode’ kerk afscheiden. De ander zegt: nee, je moet blijven om daar een getuige te zijn en om er nieuw leven in te brengen.

Er is maar één vaste regel mogelijk en wel deze: we moeten zó dicht bij de Heer leven, in zo’n nauw gebedscontact met Hem, dat we in elk afzonderlijk geval dat zich voordoet, Zijn wil te weten kunnen komen!

Het is fout om te zeggen dat men in alle gevallen een kerk moet verlaten en het is even fout om te zeggen dat men dit nooit zou moeten doen.

Christus moet heel reëel en concreet Heer van ons leven zijn en ons in elke concrete situatie Zijn wil kenbaar kunnen maken!

En dan nu:

- De geestelijke kant

Uit het hiervoor besprokene blijkt wel dat het van het allergrootste belang is dat buitenstaanders niet afgestoten worden door de houding van de christenen, hetzij nog voordat ze de boodschap van het evangelie hebben gehoord, hetzij daarna!

Dat alles is heel waar en laten we de betekenis ervan nooit onderschatten! Maar laten we die ook niet overschatten! Want per slot van rekening heeft datgene wat men zo ziet nog alleen maar een psychologische uitwerking. Men ziet iets. Men kan erdoor aangetrokken en aangesproken worden. Men kan het ook naast zich neerleggen als een interessant verschijnsel.

Maar zelfs wanneer iemand erdoor aangetrokken wordt, is er toch meer nodig om een werkelijke wedergeboorte in het leven van die persoon te bewerkstelligen.

Daarvoor is de machtige werking van de Heilige Geest noodzakelijk! Immers, al zou het getuigenis van heiligmaking en eenheid van een gemeente naar buiten toe nog zo goed zijn, wanneer de kracht van de Heilige Geest niet door die gemeente stroomt, zullen de vruchten van het evangelisatiewerk maar heel gering blijven - zoals dikwijls het geval is!

De psychologische kant is heel belangrijk, maar heeft op zichzelf genomen weinig waarde wanneer er geen sprake is van geestelijke kracht.

We hebben meerdere malen meegemaakt dat er ergens in een stad een grote evangelisatiecampagne werd georganiseerd. Ter wille van het getuigenis werden dan voorgangers van verschillende kerken en gemeenschappen gevraagd die, door samen op dat éne podium te zitten, de eenheid van de kerk moesten demonstreren. Men dacht op deze wijze indruk te maken. Natuurlijk is dat wel erg mooi en dienen we elke kans aan te grijpen om de wezenlijke eenheid van de gemeente te tonen, maar een dergelijke campagne kan toch hopeloos mislukken wanneer niet wordt voldaan aan de voorwaarden voor een machtige openbaring van de Geest van God.

Mogen we even herinneren aan wat we in het vorige hoofdstuk hebben gezegd over:

1. Het doel
2. De krachtbron
3. Het instrument

- - - - -

1. Het doel
Evangelisatie heeft ten doel niet slechts verstand, wil en gevoel van de mens te beïnvloeden, maar een wedergeboorte in zijn geest.

2. De krachtbron
Deze wedergeboorte kan op geen andere wijze worden bereikt dan alleen door de machtige werking van de Geest van God uit de hemel.

3. Het instrument
De Heilige Geest werkt evenwel niet soeverein vanuit de hemel, maar bedient zich van menselijke kanalen om Zijn werk te doen.

We willen nu ingaan op het verband, niet alleen tussen de poort en de omheining, maar ook tussen de poort en het gehele huis.

En dan spreken we deze keer niet over de enkeling, maar over de collectieve verantwoordelijkheid.

We hebben zojuist gezien, dat het getuigenis van de enkeling (als poort) ten nauwste samenhangt met het getuigenis van een gehele gemeente (het witte linnen en de gehele omheining).

Iemand die geestelijk helemaal alleen staat in een ongelovige omgeving kan in die omgeving het evangelie verkondigen. En in zekere mate kan Gods Geest daar ook door hem heen werken.

Maar ... wanneer deze persoon - en dit is het belangrijke hier! - in diezelfde omgeving zou staan als de spreekbuis van een levende gemeente van Christus, dan zou er zo heel veel meer van de kracht van Gods Geest door hem heen kunnen werken.

We gaan terug naar Petrus’ rede op de pinksterdag. Drieduizend mensen kwamen in één keer tot Christus. We hebben de vraag reeds heel even besproken: wat was het geheim van dit resultaat?

Het was waarschijnlijk niet zijn welsprekendheid! Wellicht kunnen we tegenwoordig heel wat mooiere preken beluisteren!

Het waren ook niet de psychologische factoren. Die hebben wel meegewerkt om de aandacht te trekken, maar kunnen geenszins het resultaat verklaren.

Nee, het resultaat was te danken aan de machtige werking van de Geest van God. Maar die machtige werking was niet alleen het gevolg van het feit dat Petrus persoonlijk vervuld was met de Heilige Geest! Beslist niet! Het was het gevolg van het feit dat de gemeente als geheel vervuld was met Gods Geest!

We herhalen wat we reeds eerder hebben gezegd: kort daarvoor had God Zijn huis met Zijn heerlijkheid vervuld. En toen … Petrus stond met de elven op …, was het de kracht van God - die op de gehele gemeente rustte - die zulk een machtig werk verrichtte in zovelen.

Petrus hield op dat moment de poort hoog, zichtbaar voor allen, maar het grote geheim was dat het huis achter die poort vol was van de heerlijkheid van God.

Als Petrus daar alleen had gestaan - ook al was hij persoonlijk vervuld geweest met de Heilige Geest, zou het resultaat nooit zo zijn geweest!

De verklaring van het zeer bijzondere resultaat moeten we zoeken in het feit dat daar een gemeente als reservoir van de Heilige Geest was. En toen Petrus als spreekbuis van die gemeente optrad, bruiste vanuit dat reservoir de machtige stroom van het water des levens naar buiten.

Nu snijden we hier een zeer belangrijk onderwerp aan, een onderwerp dat fundamenteel is voor heel het apostolaat van de gemeente van Christus, namelijk dit:

De gemeente als reservoir van de Geest van God

- Een voorbeeld:
Op het platteland wordt soms het regenwater dat op het dak van een huis valt, verzameld in een ton. Het water wordt niet gebruikt zoals het neerstroomt, maar het wordt eerst verzameld. En vanuit deze verzamelplaats - de ton - wordt het water naar behoefte afgetapt.

Zo is het ook in de gemeente van Christus. De Heer geeft eerst Zijn Geest in de plaatselijke gemeente en dan stroomt vanuit die gemeente het levende water tot de wereld.

- Nog een voorbeeld:
Vergeef ons het volgende voorbeeld uit de motortechniek: Een auto of motorfiets heeft een benzinetank. De benzine stroomt echter nooit direct vanuit de tank in de motor, maar eerst in de zogenaamde vlotterkamer, een tweede en kleiner reservoir in de carburateur. Wie een motor of bromfiets heeft bereden zal wel eens hebben gemerkt dat het kan gebeuren dat de tank vol is en de motor toch niet wil aanslaan omdat hij geen benzine krijgt! We hadden vergeten te vlotteren. De tank was wel vol, maar de vlotterkamer was leeg! Zo is geestelijk het grote reservoir in de hemel altijd vol, maar het kleine reservoir op aarde dikwijls leeg. En de motor slaat niet aan!

Het grootste geheim van alle evangelisatiearbeid is dan ook om de weg te vinden om het reservoir op aarde te vullen.

- Een ander voorbeeld
Omdat we hier te maken hebben met één van de allerbelangrijkste en meest fundamentele, maar tevens meest veronachtzaamde principes van het Nieuwe Testament, willen we nog weer een ander voorbeeld gebruiken.

Het is vooral Paulus geweest die zo zeer de nadruk heeft gelegd op ‘het lichaam van Christus’ en alles in het licht daarvan heeft gezien. Laten we dit voorbeeld gebruiken.

Wanneer ik met mijn hand zware arbeid moet verrichten, dan zijn er twee voorwaarden:

• mijn hand moet gezond zijn
• hij moet met mijn hoofd verbonden zijn

Ja, maar er is nog een derde voorwaarde: mijn hele lichaam moet gezond en sterk zijn! Wanneer mijn hand gezond is, maar mijn maag bijvoorbeeld slecht werkt, zal mijn hand daarvan de gevolgen ondervinden en het zware werk niet kunnen verrichten. Zo heeft elk lid van het lichaam van Christus te maken met drie grote factoren:

• de gezondheid van het lid zelf
• de verbinding met het Hoofd: Christus
• de toestand van het lichaam: de gemeente

En juist dit laatste punt wordt bijna altijd volkomen over het hoofd gezien, met catastrofale gevolgen!

Vele ernstige dienaren van het Woord hebben uren in gebed doorgebracht om te zoeken naar de kracht van de Heilige Geest die zij nodig hadden voor hun dienst. Zij hebben echter alleen gedacht aan het grote reservoir in de hemel en niet aan de noodzaak van een vervulling van het reservoir op aarde. En zij hebben niet begrepen waarom zij de kracht niet ontvingen! Zij hebben alles gezien, alleen in het licht van hun persoonlijke verhouding tot de Heer! Zij hebben volkomen over het hoofd gezien dat ze ook nog leden waren van een lichaam.

Zo houdt evangelisatie ten nauwste verband, niet slechts met de toestand van individuen die het Woord verkondigen, maar met de toestand van een gemeente als geheel.

Dit is één van de factoren, zo niet de allerbelangrijkste, die de waarde van evangelisatiewerk bepalen!

Het is waar dat God, door de enkeling die alleen staat, met de kracht van Zijn Geest kan werken. Maar het is ook waar dat God nog veel krachtiger door die enkeling kan werken wanneer deze niet alléén staat, maar slechts de mond is van een plaatselijke gemeente, vervuld met de Heilige Geest - dus wanneer een hele gemeente beschikbaar is als kanaal van Zijn kracht.

Persoonlijk heb ik deze afhankelijkheid van de plaatselijke gemeente zeer sterk ervaren bij het vervullen van spreekbeurten in verschillende plaatsen. In de éne plaats voel je je gedragen en in een andere plaats, misschien op dezelfde dag, moet je vechten om de boodschap door te kunnen geven.

Laten we weer even tot de tabernakel terugkeren:

• De verhouding tussen de poort en de omheining is van het uiterste belang voor het getuigenis naar buiten.
• Maar de verhouding tussen de poort en het hele huis daarachter, het huis, vervuld met Gods heerlijkheid, is van nog groter belang.

Om het verstrekkende belang van dit onderwerp zullen we er in het volgende hoofdstuk mee verder gaan.
Lees:
Romeinen 12:4,5
1Corinthiërs 12:27
Efeze 2:21
Efeze 4:4,12,13,16,25
Colossenzen 2:19

HOOFDSTUK 13

De gemeente – de verhouding van de poort tot het gehele huis (2)

Nog steeds zijn we bezig met het bespreken van de poort: het apostolaat van de gemeente, de juiste evangelisatieaanpak.

We hebben gezien dat evangeliseren in Bijbelse zin is: een hooghouden van de poort, Christus als de deur voor de wereld buiten.

We hebben ook gezien dat wanneer we Christus als de deur verkondigen er dan alleen echte en blijvende resultaten zullen zijn wanneer de Geest van God machtig door ons heen werkt.

We zijn vervolgens gekomen tot dit zo heel belangrijke punt, dat de Geest van God niet vanuit de hemel stroomt door individuen als zodanig, maar dat de Heer eerst de gemeente als reservoir op aarde vervult met Zijn Geest en dan van daaruit doet stromen door individuele kanalen.

In Ezechiël 47 hebben we hier een mooi voorbeeld van: het levende water dat stroomt vanuit de tempel Gods. Dit water is een beeld van de Heilige Geest die overal leven brengt:
Ezechiël 47:9 Overal waar de beek komt, zal alles leven.

Dit water kwam vanuit het heiligdom:
Ezechiël 47:12 ... zullen zij vrucht dragen, omdat hun water uit het heiligdom komt; ....

Dit water stroomde uit, door de poort:
Ezechiël 47:2 ... de buitenste poort, ... zie, daar borrelde water op ...

Waar het ons hier om gaat is dat dit water nooit opgeborreld en door de poort gestroomd zou zijn wanneer deze poort ergens alleen op de vlakte gestaan had. Nee, het water ontstond in de tempel en stroomde door de poort naar buiten. De poort is altijd onafscheidelijk verbonden met het hele huis en kan alleen functioneren in verband met het huis.

De enkeling die vervuld is met de Geest van God, kan iets doen voor de uitbreiding van het Koninkrijk Gods. Maar wanneer die enkeling de mond is van die levende gemeente, kan er veel en veel meer gebeuren.

De gemeente is bedoeld als reservoir van de Geest van God. Door hen die de mond van de gemeente zijn, kan de levende stroom vloeien tot hen die buiten staan.

Gewoonlijk wordt evangelisatie gezien in de geest van het volgende voorbeeld:

• De bron is in de Hemel.
• De stroom is de Heilige Geest
• De uitmonding is door een mens als kanaal.

Hier is echter één van de meest essentiële factoren verwaarloosd! Er wordt geen rekening gehouden met het feit dat God een reservoir op aarde wil hebben. Hier wordt alleen het individu gezien als instrument of kanaal, maar niet de gemeente.

Maar evangelisatie is niet het werk van individuen als zodanig, doch van een gemeente als geheel.

Individuen zijn noodzakelijk, maar alleen als mond van het geheel, van de gemeente die er als lichaam achter staat. Nogmaals: de poort dankt zijn waarde aan het hele huis dat er achter ligt.

Bovenstaand voorbeeld moet daarom met een punt worden uitgebreid en wel zo:

• De bron is in de Hemel
• De stroom is Gods Geest
• Het reservoir is door menselijke kanalen: de poort van het huis
• Het te irrigeren gebied is de droge, dorre, woestijn van deze wereld

Voor velen zal dit punt van de gemeente als reservoir van de Geest van God op het eerste gezicht helemaal niet zo belangrijk zijn. Maar het zal hopelijk, naarmate we verder komen, wel duidelijk worden hoe bijzonder belangrijk dit punt wel is.

Het verstaan hiervan geeft het antwoord op veel van de meest nijpende vragen:

• Waarom blijft zoveel oprecht gemeend evangelisatiewerk vrijwel vruchteloos?
• Waarom blijft zoveel oprecht gebed om de doop met de Heilige Geest onbeantwoord?
• Waarom worden de gebeden van duizenden die al jaren lang bidden om een opwekking niet verhoord?

Op deze en andere dringende vragen kan een antwoord worden gegeven omdat een van de grootste, misschien de grootste waarheid van het Nieuwe Testament uit het oog wordt verloren! En deze waarheid is dat de mens op aarde niet slechts te maken heeft met God in de hemel, maar met God in Zijn huis op aarde.

O ja, we weten wel dat er bij velen een dood mechanisch aanvaarden is van ‘God is in Zijn huis’, maar dat bedoelen we niet. We bedoelen de realiteit van: niet slechts de enkeling vervuld met de Heilige Geest, maar van een hele gemeente vervuld met de Geest van God. We bedoelen de daadwerkelijke te beleven realiteit van Gods aanwezigheid in Zijn huis, met alle consequenties van dien.

Het is Paulus geweest, die in het bijzonder de opdracht kreeg om ... in het licht te stellen (wat) de bediening van het geheimenis (inhoudt) ... Efeze 3:9.

Verreweg de meeste christenen hebben dit geheimenis nooit werkelijk gezien. Het is mogelijk honderden malen de Efezebrief te lezen, er veel zegen van te ontvangen en toch alles te betrekken op het persoonlijke leven, te blijven op het vlak van de persoonlijke verhouding met de Heer en nimmer echt te begrijpen waar het hier om gaat.

Het is zelfs mogelijk je bezig te houden met gemeenteprincipes uit de Efezebrief en toch nooit een openbaring van het geheimenis te hebben gehad. Zie Efeze 3:3.

Zeker, Paulus heeft op een bijzondere wijze deze openbaring gehad. Maar deze grote waarheden die hij openbaart, moeten ook als een openbaring tot ons komen. Wat Paulus door openbaring heeft ontvangen kunnen wij nooit verstandelijk overnemen! Wij hebben het voordeel dat we de tekst open voor ons hebben liggen, maar zonder de openbaring van de Heilige Geest zullen we er net zo min iets van begrijpen als Paulus, voordat God het hem te zien gaf.

Laten we nu een ogenblik stil staan bij de betekenis van:

God in Zijn huis:

a) zoals dat was bij Israël in de tabernakel
b) zoals dat bij ons moet zijn in de gemeente

- - - - -

a) God in Zijn huis – de tabernakel

• Wat was nu eigenlijk de diepste betekenis van het huis?
• Wat was er nu eigenlijk gebeurd met het bouwen van de tabernakel?
• Tot op dat ogenblik had God gehandeld vanuit de hemel.
• In Egypte had Hij vanuit de hemel door Mozes tot het volk gesproken.
• Vanuit de hemel had Hij de plagen over de Egyptenaren gezonden.
• Vanuit de hemel had Hij een doortocht gebaand door de Rode Zee.
• Vanuit de hemel had Hij brood gegeven en water uit de rots doen stromen.
• Vanuit de hemel had Hij Zijn heerlijkheid op de Sinaï geopenbaard.

Maar ... nu was God in al Zijn heerlijkheid neergedaald in een woonplaats op deze aarde in Zijn huis, de tabernakel.

Nu woonde en troonde Hij niet in oneindige verten, ver weg van de mens en van deze aarde, maar in die kleine woning, daar midden onder het volk.

Is het ontzaglijke wonder hiervan ooit werkelijk tot ons doorgedrongen??

• Het wonder dat de Eeuwige, de Almachtige, de Heilige neergedaald was om te wonen midden onder mensen?
• Het wonder dat mensen op aarde de voorwaarden hadden geschapen waarop de oneindige God, die een verterend vuur is en een ontoegankelijk licht bewoont, Zich midden onder hen kon bevinden?
• Het wonder dat God daar nu in al Zijn heerlijkheid woonde en troonde in een klein gebouwtje, door mensenhanden gemaakt?
• Het wonder dat God nu van daaruit tot Zijn volk sprak?!
• Het wonder dat God van daaruit Zijn grote macht betoonde?
• Het wonder dat God van daaruit Zijn Heerlijkheid openbaarde?

Is ooit werkelijk de geweldige realiteit tot ons doorgedrongen dat:

• Israël daar in hun midden, in dat gebouw, God Zelf bij zich had???
• in alle werkelijkheid God Zelf daar woonde???

Van dat ogenblik af aanbad de Israëliet niet langer slechts een God, ver weg in de hemel, maar mocht hij daar naderen tot Zijn huis en Hem, die in hun midden woonde, aanbidden.
Zie die Israëliet daar met zijn offer door de poort naar binnen gaan om dat op het koperen altaar te leggen. Tot Wie brengt hij dat offer? Tot God natuurlijk! Ja, tot God, maar welke God? Waar is die God? Is die God in de hemel ver verwijderd, oneindig ver boven hem?

Nee, hij brengt zijn offer tot God, die God die daar troont in een lichtglans in het heilige der heiligen en Zich hult in die donkere wolk.

Laten we er toch even bij stilstaan. Laten we het fluisterend, eerbiedig zeggen: God is daar! Daar in dat vreselijke, dat heilige der heiligen!! Laten we nu pogen ons een ogenblik in te denken dat wij in die tijd hadden geleefd. Hoe zouden wij ons hebben gevoeld in de wetenschap: daar ginds in dat gebouwtje, dáár is God??!!

Hoe zouden wij ons bij het brandofferaltaar hebben gevoeld als we geweten hadden dat daar op enkele meters afstand, daar achter het voorhangsel, in het heilige der heiligen zich het grote mysterie van de Godheid verborg??

Wanneer we geweten hadden dat één verkeerde stap, één verkeerde handeling tot gevolg had kunnen hebben dat het vuur, het verterend vuur van Zijn heiligheid zou uitbreken tegen ons - zoals tegen Nadab en Abihu?

Hebben we dit werkelijk ooit op ons in laten werken?

Hebben we er ooit in de stilte over gemediteerd: God in al Zijn glorie woonde en troonde in een klein gebouwtje, door mensenhanden vervaardigd?

Heeft het ons ooit echt gegrepen dat God, de God van hemel en aarde, van het onmetelijke heelal, onder mensen wil wonen?

Zijn we ooit werkelijk stil geworden en met ontzag vervuld bij de overweldigende gedachte dat wij, nietige mensen, zijn geschapen om met die oneindige Schepper gemeenschap te hebben?

Hebben we ooit – met innerlijke, door de Geest van God verlichte ogen – werkelijk gezien dat

• God nu sprak vanuit Zijn huis
• Zijn almacht betoonde vanuit Zijn huis
• Zijn heerlijkheid openbaarde vanuit Zijn huis?

b) God in Zijn huis – de gemeente

Maar nu komt de grote moeilijkheid, namelijk te geloven en te beseffen dat even reëel als God Zich destijds in dat materiële gebouwtje openbaarde, Hij Zich ook in deze tijd wil openbaren!!!

Dat even werkelijk als Zijn aanwezigheid was in dat huis toen, Zijn aanwezigheid ook kan zijn in Zijn huis nu!

Dat even werkelijk als Zijn aanwezigheid werd ervaren, ook nu Zijn aanwezigheid kan worden ervaren!

Laten we dit onderwerp als volgt benaderen:

God in Zijn huis en:

1. Wat leert het Nieuwe Testament ons hierover?
2. Wat leert de praktijk tegenwoordig hierover?

- - - - -

1. God in Zijn huis - wat leert het Nieuwe Testament erover?

Laten we beginnen met een tekst uit het evangelie waar staat:
Lucas 5:17 ... er was kracht des Heren, zodat Hij kon genezen.

De Statenvertaling geeft het zo weer:
... en de kracht des Heren was er om (hen) te genezen.

Dit is een zeer merkwaardige tekst die veel licht op het werk van Jezus werpt.

Veelal wordt het zo gezien alsof de wonderen die Jezus deed, zonder meer het gevolg waren van het feit dat Hij de Zoon van God was. Omdat Hij God was, behoefde Hij alleen maar te spreken en het gebeurde.

Het is vooral het evangelie van Lucas wat ons laat zien dat Jezus niet zozeer handelde als God, dan wel als Mens, vervuld met de Heilige Geest. Dit brengt Hem en Zijn daden veel dichter bij ons.

Hiermee doen wij niets af aan Zijn God-zijn. En we beseffen dat het ook gevaarlijk is om precies de grenzen te trekken tussen Zijn God-zijn en Zijn mens-zijn. Maar het is ook waar dat Hij ... Zichzelf ontledigd heeft ... Filippenzen 2:7 en gezegd heeft: Ik kan van Mijzelf niets doen ... Johannes 5:30. Als mens heeft Hij Zich volkomen afhankelijk gesteld van Zijn hemelse Vader.

Wanneer Jezus wonderen deed, was dit veel minder automatisch en vanzelfsprekend dan wij dikwijls hebben gedacht.

Waar we heen willen is dit: Jezus, als mens, was afhankelijk van de aanwezigheid van een Goddelijke kracht. ... er was kracht des Heren, zodat Hij kon genezen.

Houdt dit niet in dat, wanneer die kracht om de een of andere reden niet aanwezig was, zelfs Jezus niet kon genezen?

Was dit misschien niet het geval in Nazareth als gevolg van het ongeloof daar? ... Hij kon daar geen enkele kracht doen; alleen ... Marcus 6:5

Hoe dit ook zij, één ding is zeker: in Jezus’ leven was er zoiets als een aanwezig zijn van een kracht des Heren.

Hij was Gods tempel, Johannes 2:19-21, vervuld met Gods heerlijkheid en soms stroomde die heerlijkheid naar buiten; soms was - om het zo te zeggen - de atmosfeer geladen met de aanwezigheid van een Goddelijke kracht.

Een andere merkwaardige tekst is die waar gesproken wordt over de vrouw die de zoom van Zijn kleed aanraakt:
Marcus 5:30 En Jezus bemerkte terstond bij Zichzelf de kracht, die van Hem uitgegaan was, ...

Ook hier is de heerlijkheid van God uitgestroomd tot de tempel van God, naar buiten.

Dit alles betreft de Persoon van Jezus. Maar – en dit is juist het belangrijke - wat persoonlijk geldt van Jezus als Mens, geldt ook van Zijn lichaam, de gemeente.

Zoals Hij Gods tempel was, waarin en waardoor krachten werkten, zo ook is de gemeente bedoeld een tempel te zijn waarin en waardoor hetzelfde gebeurt.

Laten we een enkele tekst in dit verband nemen waar Paulus schrijft aan de gemeente te Corinthe. Er zijn grove fouten in die gemeente en dan lezen we het volgende:
1 Corinthiërs 4:18-20 ... sommigen hebben zich opgeblazen, in de waan, dat ik niet tot u komen zou; maar spoedig zal ik tot u komen, ...
Dan zal ik mij vergewissen, niet van het woord dier opgeblazenen, maar van hun kracht. Want het Koninkrijk Gods bestaat niet in woorden, maar in kracht.

Wat een volkomen andere maatstaf dan wij meestal aanleggen. Wij vragen gewoonlijk van personen en kerken of ze wel zuiver in de leer zijn!

Nee, Paulus vraagt niet naar het woord - de aanwezigheid van kracht is bij hem doorslaggevend. Als wij diezelfde maatstaf nu eens gingen aanleggen?

Dan is er in het volgende hoofdstuk ook een zeer merkwaardige tekst en wel:
1 Corinthiërs 5:4 Wanneer wij vergaderd zijn, gij en mijn geest met de kracht van onze Here Jezus, ...

Is het ons wel eens opgevallen welk een bijzonder iets hier eigenlijk staat: ... vergaderd ... met de kracht ...?

Wanneer we verder lezen in de Corinthebrief blijkt heel duidelijk hoe het gemeentelijk samenzijn in die tijd was: ‘het tempel zijn’ waarin zich krachten van een andere wereld manifesteerden. Men kwam samen opdat in en door de tempel de heerlijkheid van God zou openbaar worden.
1 Corinthiërs 14:23-25 Indien dan de gehele gemeente bijeengekomen is ... en er komt een ongelovige of toehoorder binnen, ... hij zal zich ter aarde werpen, God aanbidden en belijden, dat God inderdaad in uw midden is.

Dat is wel iets heel bijzonders als een buitenstaander, een ongelovige, op dergelijke wijze niet alleen bekent dat God er is, maar zelfs dat God daar in hun midden is!

2. God in Zijn huis - wat de praktijk nu leert

Zeggen we niet dat de gemeente van Christus op een hoger plan ligt, een veel hoger plan zelfs dan Israël? Inderdaad! Zoals God destijds in een materieel gebouwtje woonde, heeft Hij nu onze menselijke geest als Zijn woonplaats gekozen.

Wij zijn (of behoren te zijn) de tempel waarin God woont. Niet alleen persoonlijk, maar bovenal gemeenschappelijk. Elke gemeente van Christus is bedoeld een tempel te zijn, vervuld met de heerlijkheid van God. Ja, een ontzaglijk iets is dat! Maar wat ervaren we in werkelijkheid daarvan??? Welke reële betekenis heeft dit voor ons???

Hebben we ooit een heilige ontroering gevoeld bij het doorbreken van de gedachte: zoals God toen woonde in een materieel gebouw, zo en minstens even reëe1 wil Hij nu wonen in de tempel van mijn innerlijk leven - zo wil Hij ook onze gemeente met Zijn heerlijkheid vervullen?

En. ... hebben we ooit werkelijk beleefd in een gemeente te zijn waar de Geest van God krachtig werkte, een gemeente waar de tegenwoordigheid van God merkbaar aanwezig was?

Nee, we bedoelen geen extase, geen zwoele sfeer, geen zielse opgezweeptheid, maar een waarachtige werking van de Geest van God.

Door zang en muziek, door toespraken die op het gemoed werken en dergelijke kan op het gevoel worden gewerkt en maar al te velen beschouwen dit als de Heilige Geest. Maar de aanwezigheid van de Geest van God is iets volkomen anders en is ook niet in ons zielenleven waar te nemen. De aanwezigheid van de Geest van God bespeurt men alleen in zijn geest, in de bij de wedergeboorte vernieuwde menselijke geest.

Terwijl we dit schrijven voelen we hoe heel ver we in de praktijk daar tegenwoordig vanaf staan, hoe ver we als christenheid afgedwaald zijn van dit grote goddelijke mysterie.

Mogelijk zullen velen die deze regels lezen nog nooit een keer van hun leven in een gemeente zijn geweest waar de Geest van God zo bewust aanwezig was.

En het ergste: de meesten zijn zich niet eens bewust dat de heerlijkheid Gods ontbreekt, dat deze uit hun gemeente is verdwenen, aangenomen dat zij er eenmaal wel is geweest.

Als we heel eerlijk zijn staan we, wat ons praktische leven betreft, niet boven, maar ver beneden de Israëliet van destijds!!

Als getuigenis mogen we hier echter aan toevoegen dat - al is het nog veel te weinig geweest - we iets van dit wonder hebben beleefd: in een groep van mensen te zijn, waar we in onze geest kennelijk het bewustzijn hadden van de aanwezigheid van God. Dit is geweest in een gemeentelijk samenzijn of in een gebedsuur of ook tijdens de bespreking van het Woord van God. Maar heel reëel, we zouden haast zeggen: bijna tastbaar was daar die Andere Aanwezigheid, die ons heel stil deed worden en bracht tot verootmoediging en diepe aanbidding.

Maar heeft de Heer ons niet nog veel meer te geven? Zijn we met elkaar niet grenzeloos oppervlakkig? Zijn er niet nog ongepeilde diepten voor ons weggelegd?

O, mocht deze studie - al was het maar voor een enkeling - een aansporing zijn om met volkomen nieuwe toewijding te gaan zoeken naar de praktische beleving van dit Goddelijke mysterie.

In het volgende hoofdstuk willen we hiermee verdergaan.

Belangrijker is echter dat wij in het gebed, persoonlijk en gemeenschappelijk, zoeken naar deze diepere, vollere gemeenschap met onze Heer.

HOOFDSTUK 14

De gemeente - De verhouding van de poort tot het gehele huis (3)

In verband met poort en huis hebben we gezien dat evangelieverkondiging is: het hooghouden van de poort, het tonen van Christus aan de wereld als dé weg tot God.

In het vorige hoofdstuk hebben we stilgestaan bij een tweede aspect van evangelieverkondiging, namelijk: dat het levende water moet ontspringen in de tempel en dan via de poort uitstromen naar buiten.

Met andere woorden: Gods Geest moet machtig werken in de gemeente om Zich naar buiten toe te kunnen openbaren in de wereld.

De gemeente moet Christus verkondigen - maar de gemeente moet ook het kanaal zijn waardoor de kracht van God de mensen kan bereiken.

Dat Woord en Geest steeds samen moeten gaan is overbekend, maar toch is het in de praktijk zo, dat de nadruk veel meer is komen te liggen op het Woord, op de verkondiging, dan op de kracht van de Heilige Geest, die de verkondiging moet vergezellen.

We willen nu stilstaan bij de vraag: hoe kan de plaatselijke gemeente werkelijk reservoir zijn van de Heilige Geest? Hoe kunnen de voorwaarden worden vervuld waardoor in de gemeente
Gods tegenwoordigheid heel reëel wordt ervaren?

Gemeenschap nodig voor de volheid

We staan voor het probleem dat de gemeente wel bedoeld is als reservoir van de Heilige Geest, maar het in zeer vele gevallen niet is. Integendeel, al te vaak hangt er een geestelijke doodslucht in plaats van de frisse, verkwikkende, levendmakende atmosfeer van de Geest van God.

Hiervoor kunnen verschillende oorzaken zijn. Deze keer willen we stilstaan bij het belang van gemeenschap voor de beleving van de volheid.

Een plaatselijke gemeente kan namelijk schijnbaar bloeien - het ledental kan groot zijn, de opkomst goed, enzovoort, enzovoort, terwijl er toch van werkelijke gemeenschap weinig of geen sprake is. Heel dikwijls hangt alles als los zand aan elkaar. Heel dikwijls is een zogenaamde gemeente weinig anders dan een bijeenkomst van individualisten en is er van gemeenschap niets te bespeuren. En juist deze gemeenschap is zo belangrijk. Hierover zullen we het dan nu moeten hebben.

De constructie van de tabernakel geeft ons een prachtige illustratie van het verband tussen gemeenschap en Gods volheid in Zijn huis.

Voorwaarden voor Gods volheid

Het is zo langzamerhand al heel wat jaren geleden dat we in Londen eens een Bijbelbespreking meemaakten waar het heilige der heiligen van de tabernakel en tempel ter sprake kwam.

Op een gegeven ogenblik stelde één der aanwezigen de vraag: hoe zouden we het heilige der heiligen het best kunnen definiëren? Het antwoord heeft toen een wereld voor ons doen opengaan. Het luidde als volgt:
Het heilige der heiligen is de plaats waar de voorwaarden vervuld zijn, zó dat de heerlijkheid Gods er kan wonen!

Opeens zagen we het:
De gemeente als Gods heiligdom moet de plaats zijn, waar de voorwaarden zijn vervuld, zó dat Gods heerlijkheid er kan wonen.

Het was een ontzaglijke gedachte: God geeft ons mensen de taak voor Hem een heiligdom te vormen waarin Hij kan wonen, een heiligdom dat Hij met Zijn heerlijkheid kan vervullen en van waaruit het levende water door de poort naar buiten kan stromen tot de wereld rondom.

Een geweldige gedachte - maar hoe was dit praktisch te verwezenlijken? Wat waren bij de tabernakel de voorwaarden? Hoe was het allerheiligste gemaakt?

Exodus 26:15,16 Gij zult de planken voor de tabernakel maken van acaciahout, rechtopstaande; tien el zal een plank lang zijn en anderhalve el breed.

Lees hier:
Exodus 26:15-30
Daarna ook:
Exodus 26:1-14

We zien hieruit, dat het eigenlijke bouwwerk van de tabernakel gevormd was van rechtopstaande planken, die dicht naast elkaar stonden.

Hierdoor werd een skelet gevormd, dat er van boven gezien als volgt uitzag:

De verticale stippellijnen stellen het voorhangsel en de deur tot het heiligdom voor. Over het geheel werden dan kleden gelegd die dus het dak van het gebouw vormden. De planken werden niet zo maar in het zand van de woestijn gestoken, maar elk stond op twee zilveren voeten.

Verder werden de planken bij elkaar gehouden door een vijftal dwarsbalken, waardoor een stevig geheel werd gevormd.

Deze planken - met de kleden en het voorhangsel - hadden de heel bijzondere taak een woning te vormen voor God; Zijn heerlijkheid te bevatten.

Overeenkomst pilaren en planken

Het zal opvallen dat er een zekere overeenkomst bestaat tussen deze planken en de pilaren van de voorhof.

• Beide waren zij - naar alle waarschijnlijkheid - uit acaciahout gemaakt.
• Beide moesten zij recht overeind staan - niet liggen, wat bij de planken zeer wel mogelijk zou zijn geweest.
• Beide steunden zij op voeten. De pilaren van de voorhof op koperen en de planken van het heiligdom op zilveren voeten.
• Beide waren ze horizontaal onderling met elkaar verbonden. De pilaren met zilveren dwarsstangen - de planken met dwarsbalken van acaciahout met goud overtrokken.
• Beide vormden zij een muur: De pilaren door samen het witte linnen omhoog te houden. De planken door naast elkaar te staan.
• Beide gaven uitdrukking aan de gedachte van eenheid door schouder aan schouder te staan en zodoende hun taak te volbrengen.
• Beide hielden zij iets omhoog dat uitdrukking gaf aan een kant van het Goddelijk wezen. De pilaren het reine witte linnen, de planken het goud waarmee zij waren bekleed.

Eerder al zagen we dat de pilaren van de voorhof een prachtig beeld vormen van individuele christenen die met elkaar het getuigenis van het witte linnen naar buiten toe ophouden.

Nu is het dan ook te verwachten dat de planken ons eveneens iets te zeggen zullen hebben en dat is inderdaad zo ... Wanneer de pilaren van de voorhof een taak hebben naar buiten toe, naar de wereld, dan hebben de planken een taak naar binnen of naar boven, dus Godwaarts.

• De pilaren met de omheining dienden om de wereld ‘buiten’ te houden.
• De planken dienden om met elkaar God een ‘binnen’ te schenken, een plaats waar Hij kan wonen.
• De pilaren van de voorhof met het witte linnen stellen de verhouding van de gemeente ten opzichte van de wereld voor.
• De planken van het heiligdom, met goud bekleed, stellen de verhouding van de gemeente ten opzichte van de Heer voor.

Natuurlijk willen we hier niet mee zeggen dat sommigen de taak hebben het witte linnen naar buiten toe op te houden en anderen om een plank te zijn van het heilige der heiligen! Nee, maar één en dezelfde christen die zijn taak verstaat, is tegelijkertijd een pilaar van de voorhof en een plank van het heiligdom.

Het ontstaan van de planken

Laten we in het kort iets over zeggen over het ontstaan van deze planken.

Daar stond een grote boom, zijn wortels diep in de grond geslagen, zijn takken en dichte loof trots opgeheven boven de omgeving.

Op zekere dag verschijnt er een man met een bijl. Met felle slagen gaat hij aan het werk en in korte tijd, onder luid gekraak, valt de trotse boom en ligt languit op de aarde.

Maar dat is niet alles. Nu worden de takken met het mooie loof eraf gehakt, zodat de stam van alles ontdaan daar kaal blijft liggen. En alsof ook dat nog niet genoeg is, wordt de bast eraf gestroopt en de eens zo trotse boom opengelegd, aan planken gezaagd. Dan worden deze planken pasklaar gemaakt, er wordt aan gehakt, geschaafd, zodat ze zij aan zij zullen kunnen staan ... Ten laatste, eindelijk, na al het hakken en zagen en schaven, worden ze met goud bekleed en op twee zilveren voeten gezet om hun plaats in te nemen in het heiligdom van God.

Van het broze hout is nu helemaal niets meer te zien - alleen het goud is nu zichtbaar en weerkaatst de heerlijkheid Gods.

Kunnen we in deze geschiedenis ook onze eigen geschiedenis herkennen??!!

God hakt, zaagt, schaaft, maar bekleedt ons ook, opdat we pilaren zullen zijn in de voorhof van Zijn huis. Evenzo hakt, zaagt, schaaft en bekleedt Hij ons opdat wij planken zullen zijn in Zijn heiligdom om Zijn volheid te bevatten.

Het is niet voldoende dat we neergehouwen worden, afgesneden van het oude natuurlijke leven en ontdaan van alles van onszelf waar we zo trots op waren - alle uitsteeksels en scherpe kantjes moeten eraf, we moeten pasklaar worden gemaakt om met anderen te worden ingevoegd in Gods huis!

We willen nu niet verder ingaan op de verschillende details van de planken, zoals:

• waarom hout en ook goud
• betekenis van de tappen
• de twee zilveren voeten
• betekenis van de ringen
• details der dwarsbalken

We willen hier stilstaan bij deze éne gedachte: Gods huis wordt gevormd uit individuen die samengevoegd zijn tot een geestelijke eenheid. Het moeten individuen zijn die ieder persoonlijk stevig op voeten van zilver staan - ieder op zijn eigen voeten en niet op die van anderen! Tegelijk moeten het individuen zijn die hun individualisme prijs willen geven om door de dwarsbalken hecht aan elkander te worden verbonden.

Gods huis is een collectief - het is in de collectiviteit, of beter gezegd: in de gemeenschap, dat de Heer Zich meer ten volle kan openbaren.
Psalm 133:1,3 Ziet, hoe goed en hoe liefelijk is het, als broeders ook tezamen wonen. ... Want daar gebiedt de Here ... leven ...

Let op de volgende teksten in Efeze:
Efeze 2:21,22 In Hem wast elk bouwwerk, goed ineensluitend, op tot een tempel, heilig in de Here, in wie ook gij mede gebouwd wordt tot een woonstede Gods in de Geest.

Efeze 3:17-19 ... opdat Christus door het geloof in uw harten woning make. Geworteld en gegrond in de liefde, zult gij dan, samen met alle heiligen, in staat zijn te vatten ... opdat gij vervuld wordt tot alle volheid Gods.

Het belang van gemeenschap

Heel in het bijzonder willen we de aandacht vestigen op het volgende: Het was niet zo dat God aan een aantal afzonderlijke planken een deel van Zijn heerlijkheid gaf en dat die planken dan daarna bij elkaar werden gebracht en er daardoor een grotere concentratie van heerlijkheid ontstond!

Nee, eerst werden de planken samengevoegd - daarna kwam de heerlijkheid van God.

Zo ook in Gods huis op de pinksterdag! De Heer schonk niet eerst aan een aantal afzonderlijke gelovigen Zijn Geest om die dan later bij elkaar te brengen!
Handelingen 1:14 Deze allen bleven eendrachtig volharden in het gebed, ...

Handelingen 2:1-4 En toen de Pinksterdag aanbrak, waren allen tezamen bijeen. En eensklaps ... werden allen vervuld met de Heilige Geest ...

Dit is één van de meest vergeten waarheden van onze tijd: het verband tussen gemeenschap en de vervulling met Gods Geest.

Daar waar de christenheid in het algemeen is blijven steken in de boodschap van de verzoening, is het verblijdend dat er tegenwoordig steeds meer geluiden worden gehoord die wijzen op een steeds groeiend besef van de absolute noodzakelijkheid meer de kracht van Gods Geest te kennen.

Daar tegenover staat dat verreweg de meesten de boodschap van de Heilige Geest alleen zien in het licht van de persoonlijke vervulling en niet in het licht van de gemeente als lichaam van Christus.

Bijna altijd wordt de ervaring van de Heilige Geest getrokken op het vlak van de persoonlijke verhouding tot de Heer alleen en wordt het zo belangrijke verband met de gemeenschap niet gezien.

Dit is de reden waarom zovelen die ernstig gebeden hebben om de doop met de Heilige Geest teleurgesteld zijn, of veel minder hebben ervaren van de kracht van God dan zij hadden verwacht.

Een van de meest bekende Bijbelgedeelten in verband met de volheid van de Heilige Geest is wel het volgende:
Johannes 7:38,39 Wie in Mij gelooft, ... stromen van levend water zullen uit zijn binnenste vloeien. Dit zei Hij van de Geest, welke zij, die tot geloof in Hem kwamen, ontvangen zouden; want de Geest was er nog niet, omdat Jezus nog niet verheerlijkt was.

... de Geest was er nog niet ... Deze woorden doen op het eerste gezicht vreemd aan. Hoe dikwijls lezen we niet in het Oude Testament van het werk van de Heilige Geest.

• In Lucas1:15 lezen we over Johannes de Doper: ... met de heilige Geest zal hij vervuld worden, reeds van de schoot zijner moeder aan ...
• In Lucas 1:35 zegt de engel tot Maria: De heilige Geest zal over u komen en de kracht des Allerhoogsten zal u overschaduwen ...
• In Lucas 1:67 staat dat: ... Zacharias werd vervuld met de heilige Geest en profeteerde ...
• In Lucas 2:25-27 wordt van Simeon verteld: ... en de heilige Geest was op hem. En hem was door de heilige Geest een godsspraak gegeven, ... Ook nog: ... hij kwam door de Geest in de tempel.
• In Lucas 3:22 zien we van Jezus dat: ...de Heilige Geest in lichamelijke gedaante als een duif op Hem neerdaalde, ...
• In Lucas 4:1 wordt er van Jezus gezegd dat Hij was: ... vol van de heilige Geest, ... en tevens dat Hij: ... werd door de Geest geleid in de woestijn, ...
• In Lucas 4:14 keerde Jezus: ... in de kracht des Geestes terug naar Galilea. - om daar Zijn openbare dienst te beginnen.

En toch staat er in Johannes 7:39: ... de Geest was er nog niet …!

Het kenmerkende van het nieuwe verbond

Men heeft hier verschillende verklaringen voor gevonden.

In het Oude Testament ( en in de overgangstijd in het begin van het Nieuwe Testament) kwam de Geest van God over of op mensen om hen in staat te stellen een bepaalde taak te verrichten; de Geest van God woonde echter nog niet in hen en was er in deze zin nog niet.

Maar hoe vaak wordt er in het Oude Testament niet van de Geest gesproken die in Gods dienstknechten was?!

In de periode van het Oude Testament kwam de Geest van God tijdelijk om deze of gene in staat te stellen een bepaalde taak te verrichten, maar dat de Geest daarna weer vertrok. ... de Geest was er nog niet ... zou dan betekenen, dat Hij nog niet blijvend Zijn woning in mensen had gevonden.

Terwijl hier een kern van waarheid in zit, schijnt men toch de belangrijkste factor over het hoofd te hebben gezien!

Het allervoornaamste verschil tussen de werking van de Geest van God in het oude en het nieuwe verbond is dit: onder het oude verbond kwam de Geest van God tot individuen als zodanig - onder het nieuwe verbond heeft de Heilige Geest allen die Hem ontvangen hebben verbonden met de levende, verheerlijkte Heer op de troon van het heelal en daardoor het lichaam van Christus gevormd.
1 Corinthiërs 12:13 ... want door één Geest zijn wij allen tot één lichaam gedoopt ...

Dat is het kenmerkende van de Heilige Geest in het Nieuwe Testament: het lichaam van Christus!

Toen Jezus verheerlijkt was en de Heilige Geest op de pinksterdag was uitgestort, kon worden gezegd dat de Heilige Geest er was.

We zeiden eerder, dat op genoemde Bijbelbespreking een nieuwe wereld voor ons openging. Vóór die tijd hadden we het ontvangen van de Heilige Geest ook steeds gezien als een uitsluitend persoonlijke zaak, iets op het persoonlijke vlak.

Natuurlijk wisten we wel wat Paulus over het lichaam van Christus schreef, maar in ons persoonlijk denken zagen we nooit verder dan dat zoveel mogelijk individuen de Heilige Geest dienden te ontvangen.

We waren er dus op uit om door het evangelie zoveel mogelijk individuen tot Christus te brengen en hun de weg te wijzen om vervuld te worden met de Heilige Geest. En - laten we ons haasten dit eraan toe te voegen - we hopen door Gods genade dit te zullen blijven doen!

Maar toch is er iets anders gekomen!

Laten we dit beeld mogen gebruiken.

Gods huis wordt gebouwd van ... levende stenen ... 1 Petrus 2:5. Vroeger was het ons doel om zoveel mogelijk stenen te maken en deze zo goed mogelijk te maken. En in gedachten zien we aan de kant van de weg een opgetaste stapel stenen!

Nu zien we niet langer de stapel stenen als einddoel, maar het huis!
1 Petrus 2:5 ... en laat u ook zelf als levende stenen gebruiken voor de bouw van een geestelijk huis ...

Om een ander beeld te gebruiken: vroeger, als we een ‘hand’ of een ‘voet’ of welk lid van het ‘lichaam’ dan ook zagen dat ziek was, gingen we aan het werk om dat lid te helpen gezond te worden.
Steeds hadden we echter de individuele leden van het lichaam voor ogen en niet het lichaam als geheel.

We kunnen - om bij het beeld van het heiligdom te blijven - het ook zo zeggen: vroeger waren we erop uit om zoveel mogelijk planken te maken en deze zo goed mogelijk te maken. Toen kwam de tijd dat we ons bewust werden dat we voor de planken aan het werk waren en niet voor het huis!

Bedoelen we hiermee dat we meer gemeentebesef dienen te hebben?

Inderdaad!

Maar ... dan is het toch nog mogelijk een soort gemeentebesef te bezitten, zelfs in sterke mate, zonder het lichaam van Christus te zien.

Het is zeer wel mogelijk om hard te werken aan de opbouw van een gemeente en zich er helemaal niet om te bekommeren of de leden van die gemeente werkelijk functioneren als leden van het lichaam van Christus.

Hoe dikwijls gebeurt het niet dat een gemeente een bloeiende gemeente is voor wat betreft ledenaantal en kerkbezoek, maar dat de leden in de praktijk pure individualisten blijven en weinig of in het geheel niet als leden van een lichaam functioneren. Dit is regel, geen uitzondering!

Soms - maar lang niet altijd! - staan de planken op hun eigen zilveren voeten, maar van een echt samen verbonden zijn door de dwarsbalken en een samen Gods heerlijkheid bevatten, daarvan is dikwijls zo weinig of in het geheel geen sprake.

Het gaat hier om het hele verschil tussen een organisatie en een echt levend organisme.

Willen wij ons voor de Heer hierover verootmoedigen en gezamenlijk ernaar zoeken, dat we van organisatie alleen weer organisme mogen worden?!

De organisatie van onze gemeente mag nog zo prima zijn, de machinerie mag nog zo gesmeerd lopen - wanneer onze gemeente niet werkelijk een organisme wordt, zal zij nooit een huis Gods zijn, dat Hij met Zijn heerlijkheid kan vervullen!

En wanneer dat niet gebeurt, zal er ook nooit - ondanks alle machinerie die er mag zijn - een stroom van levend water uitstromen in de woestijn van deze wereld om ons heen!

In het volgende hoofdstuk hopen we weer met dit onderwerp verder te gaan.

HOOFDSTUK 15

De gemeente - de verhouding van de poort tot het gehele huis (4)

In het vorige hoofdstuk hadden we het over: gemeenschap nodig voor de volheid.
Deze keer willen we er de nadruk op leggen dat er in een gemeenschap dán alleen volheid kan zijn wanneer er eenheid is.

We zullen in dat verband de volgende punten bespreken:

1. Eenheid - volheid - vruchtbaarheid
2. Eenheid: in Oude en Nieuwe Testament
3. Eenheid: het mikpunt van de vijand
4. Eenheid: de tegenwoordige toestand
5. Eenheid : onze verantwoordelijkheid

- - - - -

1. Eenheid - volheid - vruchtbaarheid

Het essentiële in alle evangelisatiewerk is dat het levende water door de poort van Gods huis uitstroomt tot hen die buiten staan. Dit levende water kan alleen krachtig naar buiten stromen wanneer Gods huis eerst zelf vervuld is. Wil Gods huis vervuld zijn met het levende water, dan moet aan bepaalde voorwaarden worden voldaan.

Het heilige der heiligen is de plaats waar de voorwaarden zijn vervuld opdat de heerlijkheid van God daar kan wonen!

De vorige maal hebben we de nadruk gelegd op het feit dat het heilige der heiligen gebouwd was uit planken die gezamenlijk de heerlijkheid van God bevatten - een mooi voorbeeld van gemeenschap. Gemeenschap is een vereiste voor de vollere openbaring van Gods Geest.

We hebben gezien dat het kenmerkende van de openbaring van Gods Geest in het Nieuwe Testament is, dat deze een lichaam - het lichaam van Christus - heeft gevormd en in en door dat lichaam werkt.

Deze keer willen we zien dat het bestaan van een gemeenschap, van een gemeente, op zichzelf niet voldoende is. In die gemeenschap moet er eenheid zijn. Want er kan een soort gemeenschap zijn, een soort samengaan, een gemeentevorming, zonder dat die eenheid aanwezig is.

Als een plank van het heiligdom weigert om naast een bepaalde andere plank te staan, dan wordt daardoor de komst van Gods heerlijkheid in dat huis verhinderd.

In de tabernakel zien we die eenheid in tweeërlei zin uitgebeeld en wel:

• De pilaren - betekenis van de eenheid menswaarts
• De planken - betekenis van de eenheid Godwaarts

In de pilaren van de voorhof hebben we reeds een voorbeeld gezien van de eenheid der christenen als een getuigenis naar buiten, naar de wereld toe. Dit is het aspect menswaarts.

In de planken van het heiligdom zien we een voorbeeld van de eenheid der christenen als voorwaarde voor het ontvangen van de Geest van God. Dit is het aspect Godwaarts.

Tussen deze twee aspecten - de houding Godwaarts en menswaarts - bestaat ook een zeer nauw verband. Immers, alleen wanneer een gemeente voldoet aan de voorwaarden Godwaarts en dus vervuld wordt met de Geest van God, zal zij haar taak menswaarts kunnen verrichten en een stroom van levend water uitzenden in de wereld.

De waarde en betekenis van de poort, de verkondiging naar buiten, is geheel afhankelijk van de toestand van het huis als geheel.

Naast en boven de psychologische waarde van een demonstratie van eenheid naar buiten (pilaren) staat de geestelijke waarde van de eenheid als de hoofdvoorwaarde voor het ‘reservoir van de Geest’ (planken).

Wanneer de planken afzonderlijk op verschillende plaatsen in de woestijn waren neergezet, zou Gods heerlijkheid nimmer zijn neergedaald om Zijn Huis te vervullen. Het was toen zij met elkaar een woonplaats voor God vormden dat God in Zijn woning neerdaalde. Daartoe was het nodig dat zij schouder aan schouder stonden en door de dwarsbalken werden samengehouden en een stevige eenheid vormden.

In Gods huis is het in de tegenwoordige tijd niet anders. Daar, waar in een gemeente Gods kinderen schouder aan schouder staan en met elkaar een geestelijke eenheid vormen, is voldaan aan een essentiële voorwaarde om het komen van Gods heerlijkheid mogelijk te maken.

Maar hoe vaak gebeurt het niet dat een gemeente innerlijk uit elkaar ligt en men toch wanhopige pogingen doet om het evangelie naar buiten toe te verkondigen! De resultaten zijn bekend.

Men is (nog) niet voldoende bewerkt, bijgeschaafd, om als planken in Gods huis bruikbaar te zijn. Hoe dikwijls zien we het niet in een gemeente dat verschillende planken allerlei knoesten en uitsteeksels hebben, waardoor het onmogelijk voor hen wordt om dicht naast elkaar te staan!

We vrezen dat in maar al te veel gemeenten tegenwoordig de verschillende planken zo individualistisch zijn dat ze een heel eind van elkaar af staan en een ieder alleen maar denkt aan zijn eigen belang, in plaats van aan het samen vormen van een huis voor God. We zien meer gaten en spleten dan muur.

En hoeveel planken zijn er niet die omgevallen zijn en tegen de vlakte liggen in plaats van recht overeind te staan op hun zilveren voet?!

Immers, wanneer de planken verder uit elkaar gaan staan kunnen de dwarsbalken hun werk ook niet meer verrichten en vallen de planken dus des te gemakkelijker om.

We hebben eens het voorbeeld gebruikt van een ton, gemaakt uit duigen, die door banden worden samengehouden. De ton kan alleen water bevatten wanneer de duigen dicht aaneenstaan en er geen tussenruimten, geen spleten, tussen de duigen voorkomen.

Een gemeente kan alleen dan de heerlijkheid Gods bevatten - laten we dit mogen onderstrepen! - daar waar de duigen dicht tegen elkaar aan staan, samengehouden door de band des vredes.

Zodra er tussen twee duigen een kleine verwijdering komt, ontstaat er een lek! Onmiddellijk vermindert de kracht in die gemeente!

2. Eenheid: in Oude en Nieuwe Testament

Door de Bijbel heen laat de Heer ons ook telkens weer het grote belang van eenheid zien.

In Numeri zien we de legering van de twaalf stammen rondom de tabernakel, waarbij de gedachte van eenheid met Gods huis als middelpunt tot uiting komt.
Numeri 2:2 ... De Israëlieten zullen zich legeren ieder bij zijn vendel onder de veldtekenen van hun families; op een afstand zullen zij zich rondom de tent der samenkomst legeren.

We zien hoe het hele volk de nederlaag lijdt doordat één man niet op zijn plaats staat, in:
Jozua 7:1,5 De Israëlieten vergrepen zich ... doordat Achan, ...iets wegnam ... Toen ontbrandde de toorn des Heren tegen de Israëlieten. ... De mannen van Ai versloegen van hen ongeveer zesendertig man; zij vervolgden hen buiten de poort ... en versloegen hen ...

Tegelijk zien we een andere fout die Israël hier beging. De vijand was maar klein en men ging menselijk redeneren:
Jozua 7:3 ... Het gehele volk behoeft niet op te trekken, laten ongeveer twee- of drieduizend man optrekken om Ai te verslaan; vermoei niet het gehele volk door een tocht daarheen, want zij zijn daar weinig talrijk.

Was dit niet een verloochening van het feit, dat de gemeente van Israël als één man moest optrekken tegen de vijand?!

Hoe menselijk ook om bij een kleinere moeilijkheid minder te mobiliseren dan bij een grotere! Is dat niet een afwegen van eigen kracht?!

Als de ban uit het midden weggedaan is zegt God tot Jozua:
Jozua 8:1 ... neem al het krijgsvolk met u en ... trek op naar Ai.

Al was de vijand klein, de gemeente moest als een eenheid tegen hem optrekken.

In het licht van de eenheid van Gods volk is Jozua 22 zeer interessant.

Door heel Jozua, het boek van de overwinning, vinden we eenheid. Daarentegen is het kenmerk van Richteren, het boek van de afval en de nederlaag, de verdeeldheid van Gods volk. Het zou te ver voeren hier nu op in te gaan.

Een mooi voorbeeld van eenheid vinden we in:
1 Kronieken 12:38 Deze allen, strijders in gelid geschaard, kwamen met een volkomen toegewijd hart naar Hebron, om David koning te maken over geheel Israël; ook al de overige Israëlieten waren één van zin om David koning te maken.

Heel sterk komt bij de voltooiing van de tempel van Salomo de gedachte van de eenheid naar voren in:
2 Kronieken 5:2,3 Toen vergaderde Salomo de oudsten van Israël, en al de stamhoofden, de familievorsten der Israëlieten, te Jeruzalem ... En alle mannen van Israël kwamen bij de koning op het feest samen; ...

2 Kronieken 5:13,14 Toen zij tezamen trompetten en eenstemmig een lied lieten horen, om de Here te loven en te prijzen ... toen werd het huis, het huis des Heren, vervuld met een wolk ... de heerlijkheid des Heren had het huis Gods vervuld.

De geschiedenis na Salomo kenmerkt zich weer door de verdeeldheid van Gods volk: de splitsing in tien en twee stammen, enzovoort.

Bij het herstel van Gods huis na de Babylonische ballingschap treedt nog weer eens de gedachte van eenheid op de voorgrond:
Ezra 3:1 Toen nu de zevende maand aanbrak ... verzamelde het volk zich als één man te Jeruzalem.

Ezra 3:9 Zo traden dan Jesua met zijn zonen en broeders, en Kadmiël met zijn zonen, Judeeërs, tezamen op ...

Ook Nehemia geeft ons een mooi voorbeeld van eenheid bij het bouwen van de muur. Zie Nehemia 3. Verder geeft hoofdstuk 4 een mooi voorbeeld van eenheid in bouwen en strijden.

Dan komen we van de schaduwen van het Oude Testament tot de werkelijkheid in het Nieuwe Testament - het huis van God in:
Handelingen 1:14 Deze allen bleven eendrachtig volharden in het gebed ...

Handelingen 2:1 Toen de Pinksterdag aanbrak waren allen tezamen bijeen.

Op dat moment gebeurde het wonder:
Handelingen 2:2,4 En eensklaps ... werden allen vervuld met de Heilige Geest ...

En het gevolg hiervan was duidelijk:
Handelingen 2:4 ... en begonnen ... te spreken, zoals de Geest hun gaf ...

Daar zien we het dan: eenheid – volheid - vruchtbaarheid!

Meer dan eens wezen we reeds op het feit dat de grote resultaten van de toespraak van Petrus op de pinksterdag niet het gevolg waren van het feit dat hij daar stond als een individu, vervuld met de Heilige Geest. Nee, hij stond daar als de mond van een gemeente die vervuld was met de heerlijkheid Gods. En die volheid was mogelijk geworden door eenheid!

In hoofdstuk 4 vinden we hetzelfde:
Handelingen 4:24 ... verhieven zij eenparig hun stem tot God ...

Handelingen 4:31 ... en zij werden allen vervuld met de Heilige Geest en spraken het woord Gods met vrijmoedigheid.

Ook in Handelingen 4:32,33 zien we:

• één van hart en ziel
• grote kracht
• gaven getuigenis

Uit al deze teksten blijkt wel overduidelijk wat een waarde God toekent aan de eenheid van Zijn kinderen.

3. Eenheid – mikpunt van de vijand

En als eenheid de voorwaarde is voor volheid en dus ook voor een krachtige verkondiging, ligt het dan niet voor de hand wat de vijand zal doen?

Is het niet volkomen logisch, dat hij door alle eeuwen heen steeds zijn heftigste aanvallen op die eenheid heeft gericht ??!!

Hij weet dat, als hij maar bewerken kan dat een paar planken niet naast elkaar willen staan, de waarde van het huis en van de poort daarmee onmiddellijk drastisch wordt verminderd. Elke openbaring van eenheid onder christenen lokt dan ook bijgevolg een hevige tegenaanval uit. Direct in het begin van de Handelingen zien we dit reeds gebeuren. In Handelingen 4 begint de vijand allereerst met een tegenaanval van buitenaf:
Handelingen 4:1-3 En terwijl zij tot het volk spraken, overvielen hen de priesters, de hoofdman van de tempel en de Sadduceeën, zeer verontwaardigd ... en zij sloegen de handen aan hen ...

Deze aanval mislukt echter. In plaats dat de gemeente hierdoor verdeeld wordt, wordt men nog hechter aan elkaar gesmeed. Merkwaardig is, hoe de aanvallen van de vijand juist leiden tot grotere zegen:
Handelingen 4:31 ... en zij werden allen vervuld met de Heilige Geest en spraken het woord Gods met vrijmoedigheid.

Als de aanval van buiten afgeslagen wordt, probeert de vijand het met een aanval van binnen uit:
Handelingen 5:1,2 En een zekere man, met name Ananías, met zijn vrouw Saffíra, verkocht een eigendom, hield iets van de opbrengst achter, ... en bracht een zeker deel ...

Deze geschiedenis doet ons heel sterk denken aan Achan, die oorzaak werd dat heel het volk bij Ai de nederlaag leed.
Gelukkig werd de leugen hier tijdig ontdekt en het resultaat van alles was een grotere zegen:
Handelingen 5:11,12 ... een grote vrees kwam over ... allen ... En door de handen der apostelen geschiedden vele tekenen en wonderen ...

Na nog een aanval van buiten af kwam er weer een van binnen uit - deze laatsten zijn altijd het gevaarlijkst!
Handelingen 6:1 En toen in die dagen de discipelen talrijker werden, ontstond er gemor ….

Nu niet een hevige aanval, nu ook geen bedriegen van de Heilige Geest, nu alleen maar een beetje mopperen!

Mopperen ontstaat daar, waar eigenbelang niet is gekruisigd. Het mag maar een heel kleine zonde lijken, maar hier ligt de kiem voor een verbreking van de eenheid!

Gelukkig werd ook dit gevaar afgewend en evenals bij de vorige aanvallen volgde hier weer een grote zegen:
Handelingen 6:7 En het woord Gods wies en het getal der discipelen te Jeruzalem nam zeer toe en een talrijke schare van de priesters gaf gehoor aan het geloof.

4. Eenheid: de tegenwoordige toestand

Maar hoe is het tegenwoordig?

Destijds leed de vijand de nederlaag en lukte het hem niet de eenheid van de gemeente te verbreken. Maar nu ?!

En als de vijand zijn hevigste aanvallen op deze eenheid concentreert, moeten wij dan niet onze grootste aandacht aan die eenheid wijden?!

Nee, het gaat hier niet om stichtelijke gedachten, vrome bespiegelingen - laten wij onszelf eens heel concreet afvragen of wij ooit wel de grote waarde en betekenis van die eenheid hebben gezien en of wij ook daadwerkelijk meehelpen om deze openbaring van eenheid te bevorderen.

Ja zeker, we zijn allen één in Christus - maar met dit te zeggen zijn we nog lang niet klaar!

Het ontbreekt de doorsnee christen volkomen aan alle besef dat hij deel hoort uit te maken, actief deel, van een levend organisme. De doorsnee christen is volkomen individualistisch ingesteld. Hij gaat naar de kerk om zijn geestelijke maaltijd te halen - om van lagere motieven maar helemaal niet te spreken! - en trekt zich precies evenveel aan van de anderen in de kerk als hij in een restaurant zich iets zou aantrekken van de aanwezigen aan de andere tafels. Misschien gaat hij elke zondag plichtsgetrouw naar hetzelfde geestelijke ‘restaurant’. Misschien ook kijkt hij zaterdagavond in de predikbeurten welk van de vele ‘restaurants’ hem het beste menu kan voorzetten. En zeer zeker komt hij er in de kerk goedkoper af dan in een restaurant! (Wat hij in de collectezak doet is een zeer goede graadmeter van wat de zaak van God hem werkelijk waard is!) Hij voelt zich verantwoordelijk zijn godsdienstige plichten waar te nemen. Die plichten dienen om hemzelf veilig te stellen, zijn geweten te sussen en, niet onmogelijk, smaakt het menu hem ook wel goed. Maar wat betreft een verantwoordelijkheid tegenover de medeleden van zijn kerk - als hij voor zichzelf kan zorgen, dan kunnen zij het toch ook!

• Toen zei de Here tot Kaïn: Waar is uw broeder ... ?
• En hij zei: Ik weet het niet; ben ik mijns broeders hoeder?

Laten we nooit vergeten dat Kaïn een zeer godsdienstig man was! Het is niet van Abel, maar van Kaïn, dat de Bijbel ons het eerst zegt dat hij aan de Here een offer bracht! Het verschil tussen Kaïn en vele tegenwoordige christenen is, dat Kaïn tenminste nog de moed had zijn broeder dood te slaan, terwijl heel velen nú dit alleen nog maar in hun hart durven doen.

Kaïn was een godsdienstige individualist. Alles draaide om hemzelf. En toen een ander meer Gods gunst verwierf dan hijzelf, heeft hem dit niet verblijd, integendeel. Eigenbelang stond bij hem in het middelpunt en zijn broeder offerde hij op het altaar van zijn eerzucht en haat.

Hoe heel anders de geest van Christus!

Jezus legde Zichzelf op het altaar van het kruis ter wille van Zijn broeders. Nee, ter wille van Zijn vijanden!

Kaïn is het prototype van de doorsnee christen van deze tijd. Misschien doen we er goed aan onszelf af te vragen of dat bij ons ook het geval is.

Natuurlijk zullen wij onze naaste niet met een knots doodslaan. We leven daarvoor ook in veel meer verfijnde dagen. Wij vermoorden onze broeder alleen maar door hem met al zijn ellende geestelijk in de kou te laten staan, of door over hem te kletsen en te roddelen.

En wat betreft de honderden miljoenen heidenen die nog nimmer de boodschap van Jezus hebben gehoord, daar hebben we volkomen lak aan.

5. Eenheid: onze verantwoordelijkheid

Maar hoe moet het dan ?

Misschien is de kerk waarin we staan een samenraapsel van godsdienstige individualisten en helemaal niet in geestelijke zin een ‘huis van God’.

Toch kan men in vele kerken nog levende christenen aantreffen. Wanneer nu zij die geestelijk leven bezitten, geestelijke gemeenschap met elkaar zouden beoefenen, bijvoorbeeld in een gebedscel de eenheid met elkaar zouden gaan beleven, dan zouden zij een heiligdom kunnen vormen, waarin God Zijn heerlijkheid zou kunnen openbaren.

Dit gebeurt ook inderdaad reeds op vele plaatsen. Maar ... het zou nog veel meer kunnen gebeuren.

Zoiets kan hiermee beginnen, dat we uitzien naar één of twee anderen met wie we samen kunnen bidden, Gods Woord lezen en de eenheid beleven.

Bent u hier al mee begonnen?

• Zo ja, God zegene u en stelle u tot een grote zegen.
• Zo niet, waarom niet?

Bent u het er niet mee eens? Dat is uw goed recht!
Bent u het er wel mee eens - alleen u doet het niet??!!
Dat is erger! Want, als u dat ziet als de wil van God en u doet het niet, dan bent u ongehoorzaam aan Zijn wil, feitelijk in opstand tegen Hem!

Dan zijn er twee mogelijkheden: Begin er alsnog zo spoedig mogelijk mee of leg deze studie direct weg en vermeerder uw eigen oordeel niet door er verder in te lezen. Nee, deze studie is niet bedoeld om iemand een leer of een methode op te leggen - de Heer moet door Zijn Geest ons de dingen laten zien. Eén ding echter willen we allen op het hart binden en dat is: de wil van God te doen, precies in de mate waarin je die op het moment ziet.

We zijn de geestelijke ‘taartjeseters’ beu, die ‘smullen’ van wat hun wordt geboden, zwelgen in stichtelijke godsdienstige gedachten, maar er geen vinger voor uitsteken om in de praktijk van hun leven de wil van God te gaan doen.

Laten we de Heer vragen wat onder de gegeven omstandigheden Zijn taak voor ons is. Hij zal het ons zeker tonen.

En laten we het dan ook doen!

In het volgende hoofdstuk hopen we dit onderwerp te vervolgen.

HOOFDSTUK 16

De gemeente - de verhouding van de poort tot het gehele huis (5)

In de afgelopen hoofdstukken hebben we getracht aan te tonen dat het apostolaat van de gemeente, of zo men wil: evangelisatiearbeid, niet iets is wat los staat van de toestand van de gemeente, maar er ten nauwste mee samenhangt.

We hebben gezegd, dat de poort afhankelijk is van het gehele huis.

Wat we hier nog eens extra willen onderstrepen, is dat één van de voornaamste oorzaken van de vele mislukkingen op evangelisatiegebied is: de individualistische instelling van de meeste christenen.

Men heeft nooit werkelijk de betekenis gezien van het collectieve: de betekenis en waarde van geestelijke gemeenschap, de principes en wetten van het lichaam van Christus.

Laten we hier, samenvattend, de drie grote fouten weergeven die in dit verband steeds weer worden gemaakt:

1. Een individualistisch zoeken naar kracht
2. Een individualistisch werken voor God
3. Een individualistisch einddoel nastreven

We willen het hier niet hebben over hen die niet zoeken naar de kracht van de Heilige Geest.

Integendeel.

In het algemeen is het zo in geestelijk werk dat onze afhankelijkheid van de kracht van Gods Geest theoretisch wel erkend wordt, maar praktisch verloochend. Iemand moet goed en overtuigend kunnen spreken, voldoende opleiding hebben genoten, een goede psychologische kijk op mensen hebben, weten hoe elk afzonderlijk probleem te benaderen - dat zijn wel de maatstaven die het meest worden aangelegd.

Maar dat hij afhankelijk zou zijn van de gemeenschap waarmee hij verbonden is, van het geestelijk leven en de geestelijke kracht daar - dat wordt slechts zelden, al was het maar theoretisch, gezien.

Het gaat ons hier echter om hen, die zich bewust zijn de kracht van Gods Geest in leven en werk nodig te hebben. Dit bewustzijn is dikwijls het gevolg van teleurstelling over de resultaten in het werk.

Wanneer iemand zich bewust wordt het werk in eigen kracht niet aan te kunnen, dan gaat hij zoeken naar de kracht van God. Hij bidt om die kracht, hij leest zijn Bijbel erover na en elk boek dat hij over dit onderwerp kan vinden; spreekt er met anderen over en bezoekt bijeenkomsten waar over dit onderwerp wordt gesproken.

Allemaal prachtig, maar ... bijna steeds wordt het bekleed worden met kracht uit de hoge gezien in het licht van de persoonlijke ervaring en los van het lichaam van Christus, het huis van God, de gemeenschap, het collectieve. De poort wordt los gezien van het huis als geheel.

1. Een individualistisch zoeken naar kracht

Hoevelen hebben niet gezocht naar de volheid van de Heilige Geest en zijn teleurgesteld! Het was hun een raadsel: immers, God belooft toch die volheid aan hen, die deze zoeken!

Er zijn vele geestelijke leiders geweest die zich bewust werden meer van de kracht van de Heilige Geest in hun leven nodig te hebben voor het verrichten van hun werk, bijvoorbeeld evangelisatiewerk. En zij hebben gebeden en gesmeekt om de doop met de Heilige Geest. Er zijn er, die uren en uren en uren hebben gebeden, gecombineerd met vasten, om de grote kracht van God te mogen ontvangen.

En toch zijn zovelen teleurgesteld! Verhoorde God hun gebeden dan niet?

Zonder twijfel wilde de Heer niets liever dan hun gebeden verhoren. Maar God heeft ons in Zijn Woord óók wetten gegeven en die mogen we niet veronachtzamen.

Een zeer belangrijke factor is wel: het motief!

In het zoeken naar de volheid van de Heilige Geest is het motief maar al te vaak zuiver egoïstisch: men zoekt bijvoorbeeld blijdschap voor zichzelf.

Er kan een zoeken zijn naar de geestesgaven, alléén maar omdat men de voldoening wil smaken iets bijzonders te ervaren of te bezitten. Ook kan er een zoeken zijn naar de Geestesdoop om niet voor anderen onder te doen of om met iets te kunnen schitteren.

Zelfs daar waar er een oprecht verlangen is om mensen te kunnen helpen, kan dit verlangen vermengd zijn met andere, onzuivere verlangens: bijvoorbeeld het verlangen anderen tot Christus te brengen én zelf op podium of preekstoel te schitteren en naam voor zichzelf te maken.

Satan viel, toen hij ernaar streefde God gelijk te worden. Die verzoeking gebruikte hij ook bij Eva: Gij zult zijn als God! (Genesis 3:5). Zo kunnen ook wij Gods kracht zoeken om onszelf tot God te maken, om de plaats van God in te nemen, om - onbewust - Hem van Zijn eer te beroven!

God wil ons Zijn Geest schenken, Hij verlangt ernaar ons die te schenken, maar alléén aan hen die gehoorzamen aan het: ... zoekt eerst Zijn Koninkrijk ... Dan is het Zijn belang, om ons Zijn kracht te schenken!

Maar ook daar, waar de motieven, in zoverre dit menselijk mogelijk is, zuiver zijn, kan de fout worden gemaakt individualistisch ingesteld te blijven.
Op de pinksterdag schonk God Zijn Geest niet aan een aantal individuen, maar aan Zijn gemeente, aan het lichaam van Christus. Wanneer we de krachten in dat lichaam willen ervaren, dienen we ook de wetten van dat lichaam te gehoorzamen!

Wanneer Jezus’ discipelen in de tien dagen tussen Hemelvaart en Pinksteren elk op eigen houtje de belofte van de Vader waren gaan zoeken, dan zou er nooit een uitstorting van de Heilige Geest zijn geweest!

Bij de tabernakel was het ook niet zo dat elke plank van het heiligdom iets van Gods heerlijkheid ontving en dat men toen die planken bijeen bracht om te komen tot een huis, met Zijn heerlijkheid vervuld! Nee, eerst moesten de planken een huis vormen, daarna kwam de heerlijkheid pas.

De vragen in verband met de Heilige Geest ziet men meestal in het licht van: God en ikzelf. Deze vragen dienen echter gezien te worden in het licht van: God, de gemeente en ikzelf. Of, om het anders te zeggen: onze beleving van de kracht van de Geest van God wordt niet alleen bepaald door onze persoonlijke verhouding tot God - zoals de meesten denken - maar ook door onze verhouding tot Zijn huis.

Daarom is het dat zovele voorgangers, die wel Gods volheid zoeken, deze nooit ontvangen.

Ja heus, er zijn nog wel gemeenten waarvan sommige leden zich naar de volheid van Gods Heilige Geest uitstrekken!

Let wel: we willen niet zeggen dat God nooit aan iemand in de binnenkamer, alleen, de volheid van Zijn Geest schenkt. Er zijn voorbeelden genoeg waar dit wel is gebeurd. Daar, waar er nog geen levende gemeenschap is, geen reservoir van Zijn Geest, geen mensen die gemeenschappelijk willen zoeken naar die volheid, daar begint God met één en vormt dan door die éne een gemeenschap.

God heeft de Ene gezonden: de God-mens Jezus Christus. Bij Zijn doop in de Jordaan daalde de Heilige Geest op Hem neer. Toen is Hij begonnen met het vormen van een groep mensen, Zijn discipelen, die gemeenschappelijk die grote volheid zouden ontvangen.

Zo gebeurt het nu nog dat, in plaatsen waar geen openbaring is van de gemeente en alles geestelijk dood is, God Zijn hand op de enkeling legt en die met Zijn Geest vervult, zodat daar een gemeenschap ontstaat.

Maar daar waar die levende gemeenschap wel is - dus een openbaring van de gemeente - bindt de Heer Zich aan die gemeente.

En wanneer dan iemand uit eigenwijsheid of uit individualisme zich aan die gemeenschap onttrekt en op eigen houtje gaat zoeken naar Gods volheid, zal hij tevergeefs bidden en zoeken!

Een klassiek voorbeeld uit de geschiedenis is dat van Graaf Von Zinzendorf van de Hernhutter gemeente.

Maandenlang heeft hij gewerkt in een groep gelovige mensen om hen, die onderling hopeloos verdeeld waren, bij elkaar te brengen in de liefde van Christus. De tegenstellingen waren heel groot.

Eindelijk was het zo ver en op een zondagmorgen, de eerste keer dat men in eenheid gezamenlijk het avondmaal vierde, openbaarde de Geest van God Zich op machtige wijze in hun midden. Gods Huis werd met Zijn heerlijkheid vervuld! Allen die daar waren, ontvingen een wonderbare ervaring van de volheid van de Geest van God. En meer nog dan dat: toen de Heilige Geest op deze gemeente was gekomen - als reservoir - is door het kanaal van de vele zendelingen die vandaar uitgingen het levende water gestroomd tot duizenden en nog eens duizenden in vele landen ter wereld.

Zo hangt dan onze persoonlijke ervaring van de kracht van de Geest van God heel nauw samen met de toestand van de gemeente waarin wij staan en onze verhouding daartoe.

Heel, heel veel moeilijkheden in het geestelijk leven zijn alleen maar daaraan te wijten dat men individualistisch is ingesteld en niet de principes van het collectieve, de gemeenschap, het lichaam ziet.

Nogmaals: het levende water dat uitstroomt door de poort, ontspringt in het heiligdom, het huis.

2. Een individualistisch werken voor God

Het is mogelijk op een individualistische basis de zegen van Gods Geest, de zegen van het lichaam van Christus te zoeken.

Maar zo is het ook maar al te goed mogelijk om op een individualistische basis te willen werken in Gods koninkrijk, dus in het lichaam. Individualisme zit ons in het bloed. Wij kunnen ons moeilijk aan de wetten van de gemeenschap onderwerpen. We willen onafhankelijk zijn.

Satans val werd veroorzaakt door zijn onafhankelijk willen zijn van God.

Alle beroerdigheid en ellende in deze wereld vindt zijn oorzaak daarin, dat het mensdom onafhankelijk wil blijven van God.

De beroerdigheid in de christenheid vindt daarin zijn oorzaak dat zij, die zich naar Gods naam noemen en Hem schijnbaar dienen, maar al te vaak in werkelijkheid onafhankelijk van Hem willen blijven.

Deze geest van onafhankelijkheid komt ook hierin tot uitdrukking dat men zelfstandig wil kunnen denken en handelen, en dat men zich niet aan de door God gestelde orde in zijn gemeente wil onderwerpen.

Een voorganger van een gemeente staat heel in het bijzonder bloot aan deze verzoeking. Hij staat ‘boven’ de gemeente, hij draagt verantwoordelijkheid voor de gemeente, hij moet het zeggen in de gemeente - het is dan heel moeilijk voor zo iemand om zich bewust te worden, dat hij ook afhankelijk is van de gemeente!
Ooit voelde Paulus - de grote Paulus - zich afhankelijk van de gemeenten, nog wel van gemeenten die hij zelf had gesticht:

Efeze 6:18-20 En bidt daarbij met aanhoudend bidden ... ook voor mij, dat mij bij het openen van mijn mond het woord geschonken worde, om vrijmoedig het geheimenis van het evangelie bekend te maken, ... Dan zal ik daartoe vrijmoedig kunnen optreden, zoals ik behoor te spreken.

Was dit maar vroom gedaas van Paulus of meende hij werkelijk wat hij zei?

Wanneer hij dit werkelijk meende (en dit deed hij vanzelfsprekend!), dan houden deze woorden in dat hij zich in zijn dienst afhankelijk voelde van anderen en hun voorbede.

Eerst was hij, Paulus, het middel geweest waardoor deze gemeente de Geest van God ontving. Nu werkte deze gemeente eraan mee, dat hij meer kracht ontving.

Ja, zelfs als iemand het middel in Gods hand is geweest voor het ontstaan van een levende gemeenschap, is hij toch op zijn beurt ook weer van die gemeenschap afhankelijk en mag hij er zich niet als dictator boven stellen, of er op andere wijze onafhankelijk van gaan staan.

Maar hoeveel voorgangers moeten tegenwoordig hun werk niet verrichten zonder dat er mensen achter hen staan met: ... aanhoudend bidden en smeken bij elke gelegenheid in de Geest, daartoe wakende met alle volharding en smeking ... Efeze 6:18.

Of moeten we de vraag misschien zó stellen: hoe weinig voorgangers zijn er die zich in hun werk zo afhankelijk weten van de Geest in de gemeente en van de voorbede dat zij er voortdurend op aandringen dat voor hen zal worden gebeden??!!

Gebeurt het niet al te vaak dat voorgangers zich ver boven de gemeente stellen, als autocraten optreden en zichzelf daardoor afsluiten van de zegen die ze als leden van het lichaam van Christus zouden kunnen ontvangen?

En anderen die het evangelie verkondigen, in hoeverre zijn ze zich bewust dat, terwijl zij ‘de poort’ omhoog houden, het noodzakelijk is dat zij dit doen in innige verbinding met Gods huis, waar Zijn heerlijkheid woont??!!

Verreweg de meesten die het evangelie verkondigen, doen dit op grond van hun persoonlijke gaven of capaciteiten en niet op grond van hun verbondenheid met een levend organisme, een levende gemeente.

En wanneer door een gemeente, een evangelisatiecommissie, een christelijke vereniging of iets dergelijks een spreker wordt uitgenodigd om het evangelie te komen verkondigen, wordt allereerst gekeken naar wat de spreker zelf presteert: of hij goed spreekt, mensen trekt, enzovoort, enzovoort.

Hoe zelden komt het voor dat de gemeenschap van wie de uitnodiging uitgaat zich van het volgende bewust is: wat de spreker door Gods genade zal kunnen bereiken zal grotendeels afhangen van de geestelijke kracht die wij hier met elkaar als groep kunnen opbrengen.

Hoe gaat het bijvoorbeeld als een predikant op beroep moet preken??!! Voor de volle honderd procent legt men het accent op de prestaties ven de prediker! Dat het grootste deel van de verantwoordelijkheid ligt bij de gemeente, dáár wordt in het geheel niet aan gedacht!

Zo wordt bij de voorgangers individualisme gekweekt en bij de gemeenten een verderfelijke passiviteit.

In die gevallen waar men nog geestelijk denkt, wordt het vrijwel altijd zo gezien, dat de spreker een kanaal van Gods zegen mag zijn op grond van zijn persoonlijke verhouding met de Heer.

Vaak bidt men de Heer ook nog om wat meer van Zijn kracht te schenken!

Heel zelden ziet men het zo, dat die spreker het kanaal, de uitmonding, moet zijn van de volheid van het leven Gods in die gemeente zelf!

Het is een groot, maar helaas weinig voorkomend voorrecht, kanaal te mogen zijn voor de doorstroming van Gods volheid uit een levende kerk.

Moge de Heilige Geest de ogen van velen, voorgangers en gemeenten in deze tijd, openen voor deze heerlijke roeping die God ons geeft.

3. Een individualistisch einddoel nastreven

• Men kan dan op een individualistische basis Gods kracht zoeken.
• Men kan op een individualistische basis pogen voor God te werken.
• Men kan in het werk ook de grote fout begaan een zuiver individualistisch einddoel voor ogen te houden.

Het is mogelijk om ernstig, oprecht, met zuivere bedoelingen en grote toewijding te werken in Gods Koninkrijk en toch niet te werken voor het eigenlijke doel van God!

We kunnen met heel ons hart daarvoor werken dat mensen tot Christus zullen worden gebracht en toch net precies de plank misslaan.

We kunnen het zo bezien, dat de mensen van nature verloren zijn (en dat is waar) en dat we daarom maar zoveel mogelijk mensen moeten redden - wat ook waar is, maar slechts de halve waarheid!

Het doel van God is niet slechts dat er zoveel mogelijk mensen worden gered, maar dat Zijn huis zal worden gebouwd!
Zoveel mogelijk levende stenen - ja! Maar van die stenen dient een tempel te worden gebouwd.
Zoveel mogelijk leden - inderdaad! Maar die leden dienen met elkaar een lichaam te vormen; het lichaam van Christus.
We kunnen ons tot het uiterste uitsloven om gelovige mensen geestelijk te voeden en op te bouwen en er toch hopeloos naast zitten!

We kunnen ons er namelijk geheel voor geven dat individuele gelovigen in Christus worden gesterkt en opgebouwd, maar er helemaal geen oog voor hebben dat Gods doel is dat zij als leden van een lichaam harmonieus, elk op zijn plaats en ten bate van het geheel, zullen functioneren!

In verband met het menselijk zenuwgestel lazen wij ergens het volgende: De taak van het zenuwgestel is om elk deel (van het lichaam) te brengen tot harmonieuze samenwerking met elk ander deel.

Opeens ging er ons een licht op: een lichaam, een organisme is iets waarin elk deel een functie verricht ten bate van het geheel.

Is het zo ook niet in het lichaam van Christus?!

Het zenuwgestel zagen we als een mooi voorbeeld van de Heilige Geest en Zijn werking. Een gemeente naar de gedachten van God bestaat niet uit een verzameling van individuen die elk voor zich geestelijk groeien, nee, een gemeente naar Gods gedachten is een vergadering van mensen die elk op zijn wijze en elk op zijn plaats meewerken aan de opbouw van een levend organisch geheel.

Het Nieuwe testament laat dit heel duidelijk zien:
1 Corinthiërs 12:7 ... aan een ieder wordt de openbaring van de Geest gegeven tot welzijn van allen.

1 Corinthiërs 12:25 ... opdat er geen verdeeldheid in het lichaam zou zijn, maar de leden gelijkelijk voor elkander zouden zorgen.

1 Corinthiërs 14:12 Zo moet ook gij, ... trachten uit te munten tot stichting van de gemeente.

Efeze 2:21,22 In Hem was elk bouwwerk, goed ineensluitend, op tot een tempel, ... tot een woonstede Gods in de Geest.