Bijbelstudie - Hij is het

Bijbelstudies

Mp3 bijbelstudie, bijbelstudies van Sidney Wilson

Bijbelstudie: Hij is het

Kersttijd en crisistijd in Israël

Wat doen we dit jaar? Doen we mee met hen die helemaal opgaan in de kerstsfeer, met dennengroen en kaarsjes en het zingen van Stille Nacht en Ere zij God rond de versierde kerstboom?

Of staan we aan de kant van hen die zich er groen en geel aan ergeren dat je zoiets kunt doen in een wereld, geteisterd door oorlogen, aardbevingen en overstromingen? Een wereld waarin tienduizenden omkomen en honderdduizenden dakloos worden en verhongeren.

Doen we misschien mee met hen die heel devoot het kerstverhaal uit de Bijbel lezen, zich alleen verdiepen in hun eigen zielenheil en in een hemel ergens in de toekomst?

Of voelen we ons één met hen die zich verontwaardigd afvragen hoe mensen zo volslagen blind kunnen zijn voor de werkelijke problemen en noden van de wereld en of ze nooit eens zullen doorkrijgen dat we in een volkomen andere tijd leven dan vroeger? Een tijd, waarin de wensen van de massa veel meer uitgaan naar een christendom van de daad, naar vrede en oecumene, naar sociale gerechtigheid en steun aan ontwikkelingsgebieden — kortom, naar alles wat de wereld meer leefbaar kan maken?!

Welke kant kiezen we nu?

Of ... zou er nog een andere mogelijkheid kunnen bestaan?

Nu is dit helemaal geen nieuw probleem! In de tijd van het allereerste kerstfeest, 2000 jaar geleden al, had je in wezen hetzelfde. Het was een veelbewogen tijd met oorlogen en revoluties en enorme spanningen in het Nabije Oosten. Toen reeds streefden de Joden naar een vrij en onafhankelijk volksbestaan, zij het met minder succes dan tegenwoordig. En destijds waren er ook mensen die — bij wijze van spreken — het liefst knusjes om een kerstboom zaten en weer anderen die van praktisch christendom hielden.

De toestand van Israël destijds

Zo werd dan het allereerste kerstfeest gevierd in een tijd van crisis in Israël. De situatie was kritiek. Sinds jaar en dag zuchtte men al onder vreemde — dat is Romeinse — overheersing, onder kolonialisme, onderdrukking en uitbuiting, onder rassendiscriminatie en terreur. Zo was de hele atmosfeer rijp voor een revolutie — aan alle kanten broeide en gistte het ondergronds. Het volk was danig geprikkeld en er kwamen telkens uitbarstingen voor, die bloedig werden onderdrukt. Ook leefde bij velen de verwachting van de komst van een Messias, een grote leider, een superfiguur, die eens en voor altijd het gehate Romeinse juk van hen af zou werpen. Je hoefde in deze gespannen sfeer alleen maar te zeggen: Hij is het! om een hele opschudding teweeg te brengen.

En toen kwam Jezus, van wie dit gezegd was. Meer nog, er was gezegd: Deze is het ... die Zijn volk zal redden ... Zijn volk redden? Hoe zou Hij dit doen?

Het getergde volk popelde van ongeduld om iets tegen de Romeinen te ondernemen — een klein vonkje was er slechts nodig om de hartstochten fel te doen oplaaien.

En zou Hij, die menigten kon voeden, zieken kon genezen, zelfs doden opwekken, ja, die ook met gezag winden en zee commandeerde en macht had over de demonische legerscharen van de hel, zou Hij het niet zijn, die hen kon leiden tot overwinning over de Romeinse legioenen? Jezus' volgelingen hadden ook niets liever gedaan dan het land doortrekken en het overal uitbazuinen: Hij is het ... Hij is het, die zijn volk zal redden. Van noord en van zuid, van oost en van west, zouden de mensen bijeen zijn gestroomd. Het zou een massabeweging zijn geworden, zoals zelden of nooit was gezien. Hij is het ... ! Hij is het ... ! Hij is het, die zijn volk zal redden ... had het van alle kanten geklonken.

In Israël bittere teleurstelling

Maar die massale opstand zou nooit plaatsvinden. Laten we het maar ronduit zeggen: Jezus heeft Zijn volk volkomen teleurgesteld. Toen men poogde Hem met geweld tot Koning te maken, verborg Hij Zich. Aan alle hooggespannen verwachtingen werd meedogenloos een eind gemaakt.

Wat was er toch aan de hand?

Durfde Jezus een openlijk conflict met de Romeinen niet aan? Was Hij bang voor Zijn eigen leven? Er waren al meerderen geweest die zich hadden uitgegeven voor de langverwachte Messias — hun graven kon je bezoeken! Had Jezus maar besloten om een minder gevaarlijke weg te kiezen en in de godsdienst te vluchten? Nu ja, minder gevaarlijk ... ? Nee, dat kon het toch niet zijn. Trouwens, we kunnen ons eerlijk gezegd Jezus zo moeilijk voorstellen met het zwaard in de vuist boven op de barricaden. Maar Hij had toch andere dingen kunnen doen? Hij had toch stakingen en ook protestmarsen kunnen organiseren? Hij had toch kunnen proberen van buiten af politieke druk op Rome uit te oefenen of op zijn minst had Hij een actie kunnen ontketenen voor 'de rechten van de mens'! Maar of Pilatus er erg van onder de indruk gekomen zou zijn ... ? Had het dan niet op Jezus' weg gelegen om naar Pilatus te gaan, de Romeinen in Gods naam te wijzen op de zondigheid van hun houding en de eis te stellen: Zo zegt de Here, ... laat Mijn volk gaan, net zoals Mozes bij de farao.

Maar niets van dat alles. Het leek wel of Jezus zo weinig werkelijkheidszin had, of Hij zo'n dromer was dat hij niet besefte dat je met vroom Bijbellezen en bidden de mensen nooit kunt bevrijden uit de klauwen van de machtigste militaire dictatuur op aarde. Leefde Hij zó met Zijn gedachten in een andere wereld, zó ver van de problemen van het menselijk bestaan vandaan en had Hij zó weinig begrip, zó weinig medegevoel, zó weinig bewogenheid over het lot van de mensen? Dacht Hij alleen maar aan het heil van hun ziel?

Wat Israël het meest nodig had

Nee, dat was het niet. Maar Jezus wist, dat heel die ellende waarin ze terechtgekomen waren alleen maar het gevolg was van iets anders: van hun eigen zonde! Zij hadden God verlaten, sommigen op een goddeloze, anderen op een godsdienstige manier. Ze waren hun eigen weg gegaan.

Als Jezus nu het juk van de Romeinen had afgeworpen, dan had Hij alleen maar de gevolgen van het kwaad weggenomen en niet het eigenlijke kwaad zelf.

Israël deed toen wat de meeste mensen doen: men zocht de schuld bij de ander. En er werd wat op die Romeinen gescholden! Had Jezus nu Zijn landgenoten maar in hun eigen waarde gelaten. Had Hij ze als helden aangesproken, als martelaren voor de goede zaak, en had Hij flink meegescholden op de Romeinen, dan was Hij de gevierde man geweest. Maar Hij zei iets anders. Hij zei: Bekeert u ...! Jezus wist dat niet de Romeinse overheersing het meest wezenlijke probleem was, maar de zonde van het volk. Daarom werd er van Jezus gezegd: Hij is het, die zijn volk zal redden ... ja, en nu komt het: ... van hun zonden!

De boodschap van: Bekeert u, was toen niet populair en is dat nog niet. Had Jezus het nu maar tegen de Romeinen gezegd, dan had Hij van de Joden een geweldig applaus geoogst. Maar Hij durfde het te zeggen, nota bene tegen het uitverkoren volk van God, ja, zelfs tegen hun leiders! Was het een wonder dat zij Hem wilden kruisigen?

En zo tekenen zich twee wegen duidelijk af: de weg van Jezus, de christelijke weg — en de antichristelijke weg. De antichristelijke weg is de populaire, vooral bij de christenheid. Deze weg heeft dan ook heel veel goede dingen — het is de weg van wereldvrede, van eenheid, van oecumene, van sociale gerechtigheid, van ontwikkelingshulp, kortom: van een meer leefbare wereld, maar zonder dat het zondevraagstuk eerst wordt geregeld!

De vraag: Wat doen we dit jaar?

We begonnen met de vraag: Wat doen we dit jaar? Ja, wat doen we? Alleen maar gezelligjes om de kerstboom zitten met alles wat daarbij hoort? Of gaan we daadwerkelijk aan de gang om de wereld meer leefbaar te maken?

Het één kan even funest zijn als het ander. Gelukkig is er nog een derde mogelijkheid. Als we inzien dat Jezus alle andere dingen liet liggen om eerst het zondevraagstuk te regelen, zullen wij dat dan ook niet zien als onze eerste en voornaamste opdracht?

Als we het nog niet hebben gedaan, zullen we uiteraard eerst zelf neerknielen, onze zonden belijden en Jezus als onze Koning en Redder aanvaarden! Daarna mogen we ook gerust bij de kerstboom zingen. En we mogen ook daadwerkelijk meehelpen om de wereld meer leefbaar te maken. Maar, wat het zwaarst is moet ook het zwaarst wegen. En dat is het zondevraagstuk!

Dus toch het accent op het persoonlijke zielenheil? Ja en nee! Ja, in zoverre dat ons persoonlijk heil het eerste is waaraan we moeten denken. Want zonder de oplossing van het zondevraagstuk is er verder niets mogelijk. Nee, in zoverre dat we niet bij ons persoonlijk heil moeten blijven staan. We dienen vooruit te zien naar het komende Vrederijk, de echte meer leefbare wereld.

Jezus spreekt over de wedergeboorte van de schepping. Zie Mattheüs 19:28. maar er kan alleen maar een wedergeboren wereld zijn als er wedergeboren mensen zijn. Geen enkele andere weg zal ooit tot een meer leefbare wereld leiden: geen vredesacties, geen Verenigde naties, geen oecumene, geen sociale gerechtigheid, geen ontwikkelingshulp, niets. Met zondige mensen kun je nooit een rechtvaardige wereld bouwen — dat is onmogelijk!

Jezus dan kwam om mensen te veranderen! Let wel, dat er in onze tekst niet 'slechts' staat: Hij is het, die Zijn volk zal vergeven ... Nee, er staat veel en veel meer! Er is sprake van een redding ván die zonde. Het begrip zondevergeving kennen wij beter en dat is al zo'n machtig mooi iets. Maar wat wordt de kerstboodschap nog niet enorm veel rijker als het echt tot ons doordringt dat wij gered kunnen worden uit de macht van de zonde.

Hij is het,
die zijn volk zal redden
van hun zonden!

Maar lezen we dan niet in het adventsevangelie: Geloofd zij de Here, de God van Israël, want Hij heeft omgezien naar zijn volk ... om ons te redden van onze vijanden en uit de hand van allen die ons haten ... dat Hij ons zou geven, zonder vreze, uit de hand der vijanden verlost, Hem te dienen in heiligheid ... Lucas 1:68-75. Moet je dit nu echt gaan vergeestelijken? Betekent dit niet een heel letterlijke bevrijding uit de macht van heel letterlijke vijanden?

Ja, inderdaad! Jezus kwam de eerste keer om te redden van de zonden — straks komt Hij weer om te redden van de vijanden. Hij kwam de eerste keer om te sterven — Hij komt de tweede keer om te heersen.

Door mensen die gered zijn van de zonden, wordt een echt Vrederijk mogelijk. Dit is de Goddelijke, maar tevens enige weg tot een werkelijk meer leefbare wereld.

Zo enorm belangrijk is de regeling van het zondevraagstuk, dat Jezus de eerste maal speciaal daarvoor kwam!

Zo enorm belangrijk is het, dat Jezus Zijn volk nog eens tweeduizend jaar overgaf aan ballingschap over de aarde, toen zij Hem en Zijn redding verwierpen!

Is het dan niet een onvergeeflijke dwaasheid, een misdaad zelfs, wanneer mensen die zich christen noemen, doodgemoedereerd aan heel dat verbijsterende zondevraagstuk voorbijgaan, geen rekening houden met de vloek die op de schepping rust, en dan zo maar pogen een betere wereld te bouwen?

Hoe dieper daarentegen ons besef van de enormiteit van de zonde, des te groter is ons besef ook van de grootheid van de redding.

Hoe dieper ons besef van de diepten van onze val, des te groter is ons besef waartoe Jezus in Zijn Menswording tot ons moest neerdalen.

Hoe groter ons besef van de hoogten waaruit Hij kwam, des te groter ook het besef tot welke hoogten Hij ons opvoert!

En wat een machtig iets dat wij het geheim mogen kennen van de weg tot een betere wereld!

Wat een machtige roeping om de boodschap van Hem uit te mogen dragen in de wereld!

Wat een machtig iets om te mogen weten dat de oplossing van alle persoonlijke en alle wereldproblemen gelegen is in de wederkomst van Hem, die eens werd geboren in Bethlehems stal.

Wat een machtig iets om bij de herdenking van Zijn eerste komst mee te kunnen werken aan de verhaasting van Zijn tweede komen.

Want — ook bij de kribbe bidden we: ... Uw koninkrijk kome ... Wat machtig dan om vanaf de kribbe door de schaduwen heen de troon te zien.

En op de vraag hoe dit alles mogelijk is geworden, luidt het antwoord:

Hij is het,
die zijn volk zal redden ...
van hun zonden.

Sidney S. Wilson

« vorige bijbelstudie — volgende bijbelstudie »

Sidneywilson

Bijbelstudies