Bijbelstudie - Pinksteren en de gemeenschap van de mens met de Heer

Bijbelstudies

Mp3 bijbelstudie, bijbelstudies van Sidney Wilson

Bijbelstudie: Pinksteren en de gemeenschap van de mens met de Heer

Pinksteren! Als we dit woord horen, denken we dadelijk aan stromende blijdschap, aan kracht om te getuigen, aan geestesgaven en wat dies meer zij. En dat is ook juist. Toch is dit alles feitelijk meer de 'buitenkant'. Er is echter ook een 'binnenkant', waar in het algemeen veel minder aandacht wordt besteed. Pinksteren heeft in de allereerste plaats te maken met een nieuwe relatie met de Heer: de gemeenschap met Hem.

God schiep de mens voor de gemeenschap met Zichzelf — en van Genesis tot Openbaring spreekt de Bijbel daarvan. Die gemeenschap vloeit voort uit het feit dat God liefde is. Liefde moet zich kunnen geven en liefde wil beantwoord worden — en die wederzijdse liefde is de hoogste vorm van gemeenschap.
Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij...gaf. Hierin zien we de liefde die van God uitgaat. Gij zult de Here, uw God, liefhebben. Daarin zien we hoe de Heer naar wederliefde verlangt.

Laten we dan, met Pinksteren in gedachten, eens zien hoe deze gemeenschap tussen mens en God zich in de Bijbel ontwikkelt.

De gemeenschap van Abraham met God.
De gemeenschap met God in een tempel.
De gemeenschap met God in de evangeliën.
De gemeenschap met God na Pinksteren.
De gemeenschap met God na de wederkomst.

1. De gemeenschap van Abraham met God.

Van Abraham weten we veel, maar het allermooiste is toch wel dat hij een vriend van God werd genaamd.
Is het niet een verbijsterend iets dat een mens een vriend kan zijn van de oneindige, eeuwige, alomtegenwoordige, almachtige, heilige God? En het is hartverwarmend om na te gaan hoe die relatie tussen Abraham en de Heer werd opgebouwd.

Toch was er ook een 'maar' verbonden aan de beleving van deze gemeenschap. Als we zien hoe God aan Abraham verscheen, hoe Hij tot hem sprak en Zichzelf aan hem openbaarde, dan zouden we het, populair gezegd, zo kunnen stellen dat God bij Abraham 'op bezoek kwam'. Dit gebeurde bij acht verschillende gelegenheden. Na elk 'bezoek' echter, trok God zich weer terug. De relatie bleef bestaan, maar van Abrahams kant, de beleving ervan niet.
Dit lezen we in het eerste Bijbelboek. In de verdere Bijbelboeken zien we hoe de Heer iets meer zocht dan alleen maar 'op bezoek' te kunnen komen bij de mens.

2. De gemeenschap met God in een tempel.

In het tweede Bijbelboek: Exodus, zien we een heel nieuwe fase in de ontwikkeling van de gemeenschap van God en mens. We lezen daar de woorden:

En zij zullen Mij een heiligdom maken, en Ik zal in hun midden wonen. Exodus 25:8.

Nu dus niet slechts 'op bezoek' komen en weer weggaan, maar 'wonen'. Zoiets was in de wereldgeschiedenis nog niet eerder gebeurd. God had een woonplaats gekregen temidden van Zijn verloste volk. Het neerdalen van Gods heerlijkheid in die 'tent' in de woestijn was het Oudtestamentische Pinksteren!
Door de zonde had Adam Gods heerlijkheid verloren. De God der heerlijkheid was aan Abraham verschenen. Handelingen 7:2.
Maar nu, voor het eerst, vond Gods heerlijkheid een woonplaats op aarde.

Israël was verlost door het bloed van het paaslam — en we denken daarbij aan de woorden van
Johannes de Doper: Zie, het lam Gods...! Johannes 1: 29,36.
Johannes voegde er echter aan toe: ...deze is het, die met de Heilige Geest doopt. Johannes 1:33 — en dat is de heerlijkheid die de Tabernakel vervult. Deze Tabernakel was een mobiele tempel — in Salomo's tijd verrees het permanente gebouw. Beide weden ze vervuld met de heerlijkheid Gods. Toch was er ook aan de Tabernakel en tempel een 'maar' verbonden! Want hoewel God in die tempels tot de mens kwam en er daardoor de mogelijkheid werd geschapen voor de mens om tot God te naderen, bleef er toch iets van afstand bestaan. De tempel bracht God dichterbij en tegelijkertijd verborg die Hem, in het Heilige der Heiligen, waar de mens niet tot Hem kon naderen.
Evenmin als bij Abraham was de gemeenschap tussen mens en God hier bevredigend. God wilde meer!

3. De gemeenschap met God in de evangeliën.

Jezus was Gods volmaakte Tempel. Zei Hij niet: Breekt deze Tempel af en binnen drie dagen zal Ik Hem doen herrijzen!
Ja, dat was het wondermooie, dat God in Jezus nu zo vlak bij de mensen kwam! Nu was er geen Tabernakel, omheining of tempelmuur meer tussen, alle afstanden waren weggevallen. Jezus raakte mensen aan, legde Zijn handen op kleine kinderen; een vrouw werd genezen toen ze de kwast van Zijn kleed aanraakte; Johannes leunde zelfs aan Zijn borst.
Denk aan deze woorden: ...hetgeen wij gehoord hebben, hetgeen wij gezien hebben met onze ogen, hetgeen wij aanschouwd hebben en onze handen getast hebben van het Woord des Levens... 1 Johannes 1:1.

Was hiermee dan eindelijk de aller-intiemste gemeenschap tussen mens en God die ooit mogelijk zou zijn, bereikt? Jezus was Gods Tempel, vervuld met Zijn heerlijkheid en mensen konden zo dicht bij Hem komen! Nee, zelfs aan deze zo intieme gemeenschap was er nog een 'maar' verbonden. Waarom zou Jezus anders hebben gezegd: Het is beter voor u dat Ik heenga.

Zijn we hierover verbaasd? De discipelen waren dat in elk geval wel! Zij hadden nog niet begrepen dat er een gemeenschap mogelijk was, nog veel intiemer zelfs, dan die welke zij tot dusverre hadden gesmaakt. Een nog intiemere gemeenschap? Ja, want hun contact met de Heer lag helemaal op het 'zielse' vlak. Zij namen Hem met de zintuigen waar: zij zagen Hem, zij hoorden Hem, zij raakten Hem aan. Maar Jezus wilde iets veel diepers, iets veel mooiers dan dat! Hij wilde een gemeenschap op het vlak van de Geest.
Dat is een van de belangrijkste, ja de allerbelangrijkste onderwerpen uit heel de Heilige Schrift, dat van verschil tussen 'ziel' en 'geest'!

4. De gemeenschap met God na Pinksteren.

In de evangeliën zien we Jezus naast, vlak naast, zijn discipelen. Het grote wonder van Pinksteren echter, was dat Hij in hen kwam wonen. Nu hadden zij geen uiterlijke tempel meer nodig, nu waren zij zelf die tempel geworden, vervuld met de heerlijkheid Gods.
In de evangeliën was het een uiterlijke verbondenheid geweest, verbondenheid in 'de ziel'- wel echt van harte, maar toch niet de diepst mogelijke eenwording die de Heer zo graag wil.
De ziel is namelijk, samen met ons lichaam, de 'uitwendige mens'. De geest van de mens daarentegen is zijn 'inwendige mens'.

Soms wordt dit voorgesteld als drie cirkels in elkaar.
De buitenste cirkel:    het lichaam.
De middelste cirkel:    de ziel.
De binnenste cirkel:    de geest.

Het is dan ook niet in onze ziel waar de Geest van God woont, maar in onze menselijke geest.
...die zich aan de Here hecht, is Ã©Ã©n Geest (met Hem). 1 Corinthiërs 6:17.

Die Geest getuigt met onze geest... Romeinen 8:16. Niet met onze ziel. Hier hebben we het woord geest met een kleine letter en met een hoofdletter.

Voor degenen die het verschil tussen ziel en geest niet kennen, blijven grote gebieden in de Bijbel volkomen onbegrijpelijk. Want hierin ligt in diepste wezen het verschil tussen Israël en de Gemeente, tussen het Oude — en het Nieuwe Verbond, tussen een schijnchristendom en het echte! Elk facet van het evangelie: bekering, wedergeboorte, vervulling, geestelijke groei, heiliging, dienst en toekomstverwachting, heeft te maken met dit fundamentele verschil van ziel en geest.

Blijdschap, kracht, geestesgaven — deze zijn de buitenkant van Pinksteren — de binnenkant is: de diepst mogelijke eenwording tussen mens en God, de eenwording van geest en Geest. Dit is de diepst mogelijke gemeenschap met God die we ooit in alle eeuwigheid zullen kunnen ervaren!

En toch...ook aan die gemeenschap die de discipelen met Pinksteren zo intens hebben ervaren, is er eveneens weer een 'maar' verbonden. Die gemeenschap, die eenwording, vindt plaats in het diepste van het menselijke wezen, in de diepten van zijn onbewuste leven. O, zeker, vanuit die diepten mag er als vanuit een fontein 'levend water' naar boven borrelen, maar de diepten van die fontein blijven voor ons in het tegenwoordige leven ontoegankelijk.
En de Heer wil meer dan dat!

5. De gemeenschap met God na de wederkomst.

De wederkomst van Christus wordt onder andere een 'openbaring' genoemd, letterlijk: een 'ontsluiering'. Wanneer we nu van Jezus' parousia spreken, denken we meestal aan een uiterlijk zichtbare verschijning — en die zal er ook zijn. Daar doen we niets vanaf. Maar er zal tevens een ontsluiering plaatsvinden bij onszelf. De sluier die nu hangt over de diepten van ons onbewuste leven, zal dan weggenomen worden. Dan zal ik ten volle kennen, zoals ik zelf gekend ben. 1 Corinthiërs 13:12. De geestelijke wereld zal dan volkomen voor ons open gaan. De eenwording met de Heer die had plaatsgevonden in de diepten van ons innerlijk leven, zal dan volkomen bewust worden beleefd. Wij zullen Hem — met geestelijke ogen — zien van aangezicht tot aangezicht.

Dat is nu nog, wie weet voor hoe kort, toekomstmuziek. Dat zal de volle uitwerking van Pinksteren zijn. En daar zal dan eindelijk geen 'maar' meer aan verbonden zijn.

Velen zien niet het geestelijke verband tussen Pinksteren en de parousia. Hoe belangrijk is het dan om Pinksteren niet slechts te vertolken in uiterlijke termen, maar de zoveel diepere, innerlijke werkelijkheid ervan te gaan verstaan.

Adam verloor de heerlijkheid Gods,
Abraham ontmoette de God der heerlijkheid,
de Tabernakel en Tempel werden vervuld met Gods heerlijkheid,
Jezus Zelf was een Tempel vol van die heerlijkheid,
de Gemeente is bedoeld de collectieve tempel te zijn, eveneens vol van hemelse heerlijkheid en straks, door de Gemeente heen:

Zal de ganse aarde vol worden van de heerlijkheid Gods!

Dat heeft allemaal te maken met Pinksteren en de gemeenschap van de mens met de Heer!

Sidney S. Wilson
Zie ook:
Pinksteren en de gemeenschap van de Heer met de mens

« vorige bijbelstudie — volgende bijbelstudie »

Sidneywilson

Bijbelstudies